- Czcionka:
- Kontrast:
Obraz dwuelementowy składany pod kątem prostym w połowie wy. Od górnrj krawędzi, z lewej (1/3 szerokości) biegnie ukosem z góry w dół brązowo-szara linia. Po prawej postać kobieca wypełniająca całą wysokość kompozycji, ujęta do kolan, głowa w zarysie do wysokości czoła. Ubrana w różowy z niebieskimi obszyciami kostium kąpielowy. Po lewej, w głębi naszkicowana sylwetka siedzącego w koszu mężczyzny w ciemnych slipkach. Koloryt płaszczyzny czystych tonów: kobieta na tłe czerwieni, mężyzna na jasno-amarantowym tle oparcia kosza plażowego, za nim jasna płaszczyzna z niewielką plamą niebieskiego (morza?) pośrodku.
Wiesław Szamborski (1941– ) ukończył warszawską Akademię Sztuk Pięknych w 1966 r. dyplomem z wyróżnieniem w pracowni prof. Michała Byliny (1904–1982). Lata 60. w polskiej sztuce to czas, kiedy socrealizm został zastąpiony przez idee postmodernistyczne, jak np. konceptualizm, pop-art, czy neofiguracja, do którego często zalicza się Szamborskiego. Artysta jednak dystansował się od ówczesnych trendów, nigdy nie uległ presji czasu i nie eksperymentował środkami wypowiedzi. Pozostał wierny malarstwu sztalugowemu i za jego pomocą ukazywał otaczający świat, potoczną codzienność. Nie komentował PRL-owskiej rzeczywistości, jednak nie pozostawał biernym wobec zła i absurdów realnego socjalizmu. Ważne było przedstawianie tego co bliskie, kontakt z odbiorcą, bycie tu i teraz.
Od 1969 r. tworzył prace trójwymiarowe, angażujące widza i stymulujące jego percepcję poprzez nietypowe zestawienia i rozwiązania konstrukcyjne. Jedną z nich był Autoportret, w którym Szamborski z obu stron obrazu ustawił pod kątem prostym lustra. Podobnie Mały świat (plaża) oraz Mały intymny świat (plaża) znajdujące się w kolekcji Muzeum Narodowego w Szczecinie, są przestrzennymi, swego rodzaju walizkowymi obrazami, każdy składa się z dwóch niewielkich płócien połączonych zawiasami. Te powstałe podczas pleneru w Świnoujściu dzieła zapoczątkowały temat plażowiczów, który Szamborski szczególnie często eksploatował w latach 80. XX w.
Od lat 70. bohaterami jego prac są coraz częściej zwierzęta, kwiaty, czy pejzaże. Łączy je melancholijny nastrój przesycający większość prac artysty. Jego malarstwo świadomie antyestetyczne, szorstkie, czasem wręcz brutalne w zestawieniu barw i deformacji kształtów zawiera duży ładunek refleksji, wieloznaczności i podtekstów daleko wykraczających poza ramy konkretów nakreślonych na płótnie.
Marlena Chybowska-Butler