- Czcionka:
- Kontrast:
Kompozycja abstrakcyjna w układzie pionowo wydłużonego prostokąta. Na jednolicie szarym tle widoczne dwa elementy: w górnej partii kompozycji - biała, nieregularna plama, z mniejszą, czerwoną plamą w jej centrum; w dolnej części kompozycji - czerwona kropka. Poniżej białej plamy monochromatyczne, wyodrębnione jedynie w gładkiej fakturze obrazu, w postaci lekkich zgrubień konturu, trzy podobne, nieregularne formy, z których dwie z mniejszą plamą w środku.
Monika Krygier (1953– ) zajmuje się malarstwem, rzeźbą, grafiką wydawniczą, aranżacją przestrzenną ekspozycji w galeriach i muzeach. Studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi na Wydziale Wzornictwa. Stopień doktora uzyskała na Wydziale Wzornictwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie ze specjalnością komunikacja wizualna. Od 1993 jest związana zawodowo z macierzystą uczelnią – obecnie ASP im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi.
W malarstwie Moniki Krygier wybrzmiewają echa założeń łódzkiej awangardy, takie jak: dbałość o formę i przemyślane użycie znaku plastycznego. Jej obrazy są ściśle określoną strukturą elementów uwzględniającą relację z przestrzenią. Artystka minimalizuje środki wyrazu, operuje plamą i ograniczoną do kilku barw czystych kolorów, rytmiczną powtarzalnością bądź nieznaczną modyfikacją elementów kompozycji.
Monika Krygier, mimo niewątpliwych wpływów mistrzów awangardy, wypracowała własny język formalny. Dodatkowo tytuły jej prac podsuwają tropy interpretacyjne, jak w przypadku prezentowanego obrazu NIE-RO-ZU-MIEM, pochodzącego z cyklu Moja gramatyka. Proste, organiczne plamy stają się systemem znaków, niekoniecznie słów, służących porozumiewaniu się artystki z odbiorcą. Tworzy za ich pomocą specyficzne, uporządkowane w zbiór reguł kompozycje, które analogicznie do klasycznej gramatyki będącej strukturą języka pisanego i mówionego, stają się w ramach jej dzieł trwałą, odporną na wpływy zewnętrzne częścią wizualnego języka Moniki Krygier.
Marlena Chybowska-Butler