- Czcionka:
- Kontrast:
Garnek o baniastej formie z charakterystycznie wychyloną na zewnątrz krawędzią wylewu, obtoczony w całości na kole garncarskim. Brzusiec garnka znajduje się w 2/3 wysokości. Powierzchnia glinianego pojemnika przyozdobiona jest ornamentem wielowątkowym skośnych żłobków, dookolnych linii rytych, linii falistych oraz ponownych linii rytych. Fakturę naczynia tworzy dobrze wyprofilowana, gładka powierzchnia. Garnek wylepiono z glinianych wałeczków z wcześniej przygotowanej masy garncarskiej zawierającej domieszkę drobno i średnioziarnistego tłucznia - piasku i granitu.
Wyrobem naczyń glinianych we wczesnym średniowieczu zajmowali się głównie wyspecjalizowani garncarze. Pierwszym etapem ich pracy było pozyskanie surowca, który spełniał wymagania wytwórcy, z wychodni znajdujących się w najbliższym otoczeniu. „Surowa” glina wymagała następnie szeregu zabiegów przygotowawczych, w efekcie których stawała się odpowiednio plastyczną masą do wyrobu zróżnicowanych wielkościowo i funkcjonalnie naczyń. Z badań etnograficznych wynika, że w garncarstwie wiejskim na terenie Słowiańszczyzny gliny chude mieszane były z tłustymi. Do mas tłustych dodawano różne domieszki schudzające, takie jak piasek rzeczny czy pokruszone otoczaki. Naczynie odkryte w Kamieniu Pomorskim wylepiono z masy chudej, wzbogaconej o domieszkę drobno- i średnioziarnistego piasku i granitu. Uformowane zostało metodą całkowitego obtaczania na szybkoobrotowej tarczy koła garncarskiego. Ma baniastą formę z wychyloną na zewnątrz krawędzią wylewu. Jego gładką powierzchnię zdobi ornament wielowątkowych skośnych żłobków, dookolnych linii prostych oraz falistych.
Grzegorz Durdyń
