- Czcionka:
- Kontrast:
Nożyce sprężynowe wykute z płaskownika żelaznego o taśmowatym, owalnym kabłąku z ramionami węższymi od kabłąka. Ostrza są trójkątne z ułamanymi końcami. Powierzchnia zabytku jest lekko uszkodzona na skutek korozji.
Nożyce kabłąkowe charakteryzują się bardzo szerokim zastosowaniem. Używano ich do higieny osobistej – ścinania włosów i obcinania zarostu, w gospodarstwie domowym, w pracowniach rzemieślniczych – do cięcia skóry lub tkanin. Były też narzędziem stosowanym do strzyżenia owiec. Najczęściej odkrywane przez archeologów nożyce sprężynowe (kabłąkowe) znane były Grekom już w IV wieku p.n.e. Wykuwano je z jednego kawałka żelaza odpowiednio profilowanego na kształt litery U. Zasada ich działania polegała na jednoczesnym ściskaniu obydwu ramion, które dzięki sprężystości tworzywa powracały do swojego pierwotnego położenia. Nożyce dźwigniowe natomiast, o bardziej skomplikowanej budowie, upowszechniły się dopiero w późnym średniowieczu. W przeciwieństwie do nożyc sprężynowych, egzemplarze dźwigniowe zbudowane są z dwóch kawałów żelaza połączonych ze sobą nitem i działają, jak wskazuje nazwa, na zasadzie dźwigni.
Grzegorz Durdyń
