- Czcionka:
- Kontrast:
Rdzeń wiórowy jednopiętowy, eksploatowany miękkim tłukiem, wykonany został na masywnym odłupku lub okruchu surowca dobrej jakości. Pięta uformowana w procesie zaprawy jednym odbiciem twardego tłuka, wierzchołek po niewielkiej korekcie. Jedna z powierzchni bryły (odłupnia) pokryta podłużnymi negatywami wiórów. W dolnej części rdzenia widoczne są ślady odbić zakończonych niepowodzeniem, co było skutkiem zastosowania zbyt małej siły przy odbiciu oraz uderzenia pod nieodpowiednim kątem i za daleko od krawędzi. Powierzchnia rdzenia jest pokryta lekką patyną powstałą na skutek zalegania w środowisku o odczynie lekko kwaśnym.
Rdzeń wiórowy kultury ahrensburskiej został odkryty w okresie przedwojennym w Baszewicach, pow. gryficki, na stanowisku wchodzącym w skład skupiska paleolitycznego nad Regą. W kolekcji Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się jeszcze kilka innych przedmiotów z Baszewic wiązanych z kulturą ahrensburską, nie wiadomo jednak, czy pochodzą one z tego samego stanowiska. Z zapisów archiwalnych wynika, że w pobliżu znaleziono neolityczne krzemienne siekiery i odpady z ich produkcji. Rdzeń jednopiętowy z Baszewic, z krzemienia kredowego dobrej jakości, wykorzystywany był do produkcji wiórów, które odbijano miękkim tłukiem z poroża lub kości, ewentualnie z miękkiej skały, np. piaskowca. Powstał z okrucha większej bryły, co jest charakterystyczne dla wytwórczości krzemieniarskiej ludności kultury ahrensburskiej. Etap przygotowania rdzenia ograniczał się do prostych zabiegów, w tym uformowania pięty, płaszczyzny, w którą uderzano, by odłupać mniejsze fragmenty. W tym przypadku rdzeń został porzucony ze względu na błędy wytwórcy we wstępnej fazie eksploatacji. Zachowane na naturalnej powierzchni ślady sugerują długotrwałe zaleganie na powierzchni, natomiast negatywy odbić formujących rdzeń są takich śladów pozbawione, co oznacza, że rdzeń uformowano na jakimś starszym odpadzie, co jest typowe dla społeczności zbieracko-łowieckich.
Michał Adamczyk
