- Czcionka:
- Kontrast:
Smukła siekierka z brązu o wąskim ostrzu i uformowanych dwóch parach górnych skrzydełek po obu stronach obucha. Na jego bocznej ściance znajduje się niewielkie uszko.
Ta wspaniała, smukła siekierka została odlana z brązu. Zaopatrzona jest w tzw. skrzydełka, które tworzą miejsce na osadzenie drewnianego styliska. Na jego trwałe łączenie z ostrzem, przy pomocy sznurów lub rzemieni skórzanych, pozwala niewielkie uszko znajdujące się blisko krawędzi obucha. Narzędzie służyło prawdopodobnie do obróbki drewna, ale mogło być również wykorzystywane jako broń. Zabytek odkryto pod koniec XIX wieku w dużym skarbie złożonym z siekierek, broni, ozdób ciała i stroju, elementów uprzęży końskiej oraz przedmiotów związanych z metalurgią i odlewnictwem. Depozyt, datowany na V okres epoki brązu (lata ok. 900–750 BC), spoczywał na głębokości zaledwie 15 cm poniżej powierzchni zatorfionej łąki należącej do pana Augusta Schiewera. Wszystkie przedmioty z brązu umieszczone były w pokaźnym naczyniu glinianym obok wielkiego kamienia. Przedstawiana siekierka reprezentuje formę występującą w młodszym okresie epoki brązu na dużym obszarze Europy: od Francji poprzez Szwajcarię, Austrię, Niemcy po południową Skandynawię. Na Pomorzu ten typ znany jest z kilkunastu odkryć, na tle których skarb witkowski wyróżnia się tym, że jako jedyny ma w swoim składzie aż dziewięć siekierek. Są prawdopodobnie importami ze strefy dorzecza Renu i Menu, tu bowiem widoczna jest największa ich koncentracja.
Dorota Kozłowska
