- Czcionka:
- Kontrast:
Pokryta zieloną patyną, sześcioboczna siekierka z brązu o gładkiej powierzchni, z tulejką i strzemiączkowatym uszkiem do osadzania styliska. Wylot tulejki zdobi dookolne żeberko.
Ta znakomicie zachowana sześcioboczna siekierka została odlana z brązu w specjalnej formie, która mogła być wykonana z gliny, brązu lub kamienia. Narzędzie zaopatrzone jest w tulejkę do osadzania uchwytu oraz niewielkie uszko zwane strzemiączkiem, służące do połączenia siekierki z drewnianym trzonkiem. Przez uszko-strzemiączko przeciągano tekstylny albo skórzany pas, a następnie bardzo starannie okręcano go wielokrotnie wokół drzewca lub tuż przy krawędzi tulejki. Trzonek z dużym prawdopodobieństwem był zagięty i przypominał literę „L”. Siekierkę z Wąsosza, datowaną na okres halsztacki D (lata ok. 600/550–400/450 BC), zalicza się do form powstałych pod wpływem metalurgii skandynawskiej. Tego typu narzędzia dość licznie występują w południowej Szwecji, na wyspach duńskich oraz w północnych Niemczech. W Polsce koncentrują się na Pomorzu Zachodnim, skąd znanych jest kilkanaście egzemplarzy. Poza tym obszarem pojedyncze okazy pojawiły się także na Pomorzu Wschodnim oraz w Wielkopolsce. Prezentowana siekierka pochodzi ze skarbu znalezionego w połowie XIX wieku, w którym wystąpiły także ozdoby. W 1933 roku pan von Grünberg przekazał znalezisko do zbiorów muzeum w Szczecinie. Twierdził, że depozyt znajdował się w jego rodzinie od wielu dziesięcioleci. W końcowej fazie drugiej wojny światowej skarb wywieziono ze Szczecina w głąb Niemiec. Do zbiorów szczecińskich powrócił dopiero w 2009 roku, w wyniku polsko- niemieckiej wymiany przedwojennych zbiorów archeologicznych.
Dorota Kozłowska
