- Czcionka:
- Kontrast:
Pejzaż w poziomym układzie kompozycyjnym; na pierwszym planie łąka, po lewej stronie brzeg lasu; na 1/3 wysokości, po prawej, rozległa równina z rzędem topól na linii horyzontu; na skraju lasu dwie postacie, na łące na drugim i trzecim planie pasące się konie. Koloryt: zróżnicowane zielenie, jasne niebo.
Władysław Malecki studiował malarstwo zarówno w Warszawie, u Chrystiana Breslauera, jak i w Monachium, pod kierunkiem Eduarda Schleicha. Specjalizował się w realistycznych pejzażach. W 1869 roku wrócił do kraju, a w 1870 roku (najprawdopodobniej jesienią) po raz kolejny wyjechał do Monachium, gdzie spędził około 10 lat. Był to najlepszy okres w życiu i twórczości artysty. Brał udział w licznych wystawach, bywał też nagradzany.
Władysława Maleckiego uznawano za pejzażystę obdarzonego prawdziwym talentem. Zwracał uwagę malowniczością i wrażliwością artystyczną. Starał się oddawać nie tylko charakterystyczne cechy krajobrazu, ale też pory dnia i roku. Ważną rolę odgrywało w tym kontekście światło. Jednym z przykładów obrazów, w których artyście udaje się uchwycić naturę o zachodzie słońca jest Pejzaż z 1876 roku znajdujący się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje. Skomponowany został poziomo. Na pierwszym planie jest ukazana łąka, a po lewej stronie brzeg lasu. Po prawej stronie obrazu widoczny jest rząd topól na linii horyzontu. Na skraju lasu zostały przedstawione sylwetki dwóch postaci, a na łące – na drugim i trzecim planie – widoczne są pasące się konie. Artysta zbudował nastrój przy użyciu ciepłych barw – dominują odcienie zieleni, ale wszystko jest oświetlone ciepłym światłem. Z większą realistyczna skrupulatnością potraktowane zostały drzewa niż ludzie. Jest to jeden z krajobrazów, w których silnie widoczne są wpływy szkoły monachijskiej.
Beata Małgorzata Wolska
