- Czcionka:
- Kontrast:
Obraz przedstawia siedzącą, na tle ciemnej kotary, dziewczynę ubraną w jasny płaszczyk i kapelusz. Dziewczyna zwrócona w 3/4 postaci do widza, lewą ręką opartą na kolanach podtrzymuje doniczkę z kwiatem, a prawą przechyla gałązkę. Koloryt spokojny, składają się na niego błękity, ugry i biele.
Eugeniusz Eibisch studia artystyczne odbył w latach 1912–1920 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, w pracowniach Jacka Malczewskiego i Wojciecha Weissa. Dwa lata po studiach uzyskał stypendium w Paryżu, gdzie związał się z kręgiem artystów z École de Paris, m.in. z Chaimem Soutinem, Mauricem Utrillem i Eugeniuszem Zakiem. W 1939 roku artysta wrócił do Krakowa i przyjął stanowisko profesora na ASP, kontynuując swoją działalność artystyczną. W początkowej twórczości Eibischa można dostrzec zainteresowanie formizmem. Obraz stanowił wówczas dla niego autonomiczne dzieło artystyczne budowane z geometryzujących form. Kontakt ze środowiskiem paryskim spowodował przesunięcie zainteresowań ku barwie. Przemiany w postawie twórczej uwidoczniły się w przedstawieniach bukietów kwiatów i portretach żony. Podczas okupacji hitlerowskiej musiał się ukrywać. Po wojnie tworzył w zgodzie z doktryną socrealistyczną. Powstały wówczas takie obrazy jak Lenin czy Walka o pokój. W drugiej połowie lat pięćdziesiątych artysta porzucił sztukę zaangażowaną. Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych w malarstwie Eibischa w centrum znów znalazły się ekspresyjne kompozycje barwne, inspirowane częstymi wyjazdami na południe Europy, do Jugosławii, Włoch i Hiszpanii. W martwych naturach wyrażał zainteresowanie bryłami przedmiotów. Częstymi motywami były ryby, bażanty i kukurydza. W szczecińskich zbiorach znajduje się Portret z 1923 roku, jeden z przykładów prac tworzonych w okresie paryskim. Artysta nakładał farbę swobodnie, a ważną funkcję odgrywało wewnętrzne światło formy. Nieustanne analizowanie możliwości malarskich kierowało Eibischa do różnych prób przekraczania granic, w tym m.in. tworzenia uproszczonych form figuratywnych, a w konsekwencji do zatarcia fizjonomicznych rysów portretowanych osób.