- Czcionka:
- Kontrast:
Zapinka z brązu zaliczana do tzw. zapinek „trąbkowatych” ze względu na charakterystyczny kształt kabłąka rozszerzonego nad sprężynką. Wąska bruzda biegnąca wokół krawędzi tego rozszerzenia zapewne wypełniona była aplikacją z metalu kolorowego. Fibula posiada również charakterystyczny plastyczny grzebyk na kabłąku. Zaliczana do wariantu 88 typologii O. Almgrena.
Zapinki, nazywane też fibulami, pełniły dwojaką funkcję. Mogły służyć do spinania odzieży wierzchniej, albo do mocowania kolii tworzących ozdobę stroju. Dzielą się na wiele wariantów ze względu na różnice w konstrukcji, ornamentyce a nawet rodzaj metalu, z jakiego zostały wykonane. Prezentowaną fibulę wyróżnia charakterystyczny element konstrukcyjny, jakim jest tzw. „kapturek” – rynienkowata osłona sprężynki. Inną cechą typologiczną jest także poprzeczne żeberko, tzw. „grzebyk” na kabłąku. Elementy te pozwalają datować fibulę na II wiek. Zapinki z kapturkiem i grzebykiem wywodzi się generalnie z terenów nadłabskich, choć na wschód od Odry znane są ich lokalne warianty, zwłaszcza w kulturze wielbarskiej. Fibula z Brzeźnicy była prawdopodobnie elementem wyposażenia jednego z grobów ciałopalnych popielnicowych na cmentarzysku kultury wielbarskiej, identyfikowanej z germańskimi plemionami Gotów i Gepidów. Pojedyncze przedmioty były tam odkrywane od początku XX wieku. Ze wspomnianego grobu ciałopalnego miała pochodzić też druga, identyczna zapinka z brązu, ale zapisy archiwalne nie są jednoznaczne. Obydwie fibule zostały przekazane do ówczesnego muzeum w Drawsku, jedna w 1913, a druga w 1929 roku. Z cmentarzyska w Brzeźnicy pochodzi ponadto współczesne obu zapinkom gliniane naczynie z uchem.
Bartłomiej Rogalski
