- Czcionka:
- Kontrast:
Stojąca młoda kobieta w powłóczystej szacie, z żaglem na lewym ramieniu, z prawą ręką opartą o kotwicę. Rzeźba jest pomniejszoną kopią figury wieńczącej fontannę postawioną w 1895 r. na obecnym placu tobruckim.
23 września 1898 roku w Szczecinie, na pl. Tobruckim przed ówczesną siedzibą władz miejskich, w obecności Wilhelma II Hohenzollerna i jego żony Augusty Wiktorii odsłonięto pomnik Sediny, zwany także Manzelbrunnen, od nazwiska Ludwiga Manzla, rzeźbiarza, który wygrał konkurs na monumentalną fontannę dla Szczecina ogłoszony w 1894 roku przez Pruską Krajową Komisję Sztuki.
Artysta pochodzący z Pomorza, urodzony w 1858 roku w Kagendorf (dziś Neu Kosenow) koło Anklam, wykształcony i osiadły w Berlinie, stworzył pomnik-fontannę przedstawiający młodą kobietę z żaglem na ramionach, stojącą na dziobie kogi – morską przewodniczkę dobrobytu. Poza postacią kobiecą przywodzącą skojarzenia m.in. z germańską Freią, boginią pogody, wiatrów i dostatku, na pomniku przedstawiony jest Merkury – bóg kupiectwa i mediacji oraz mężczyzna – personifikacja przemysłu, a także nimfa i dwa morskie smoki – przedstawiciele królestwa Posejdona. Fontanna uosabiająca potęgę hanzeatyckiego, kupieckiego miasta stała się symbolem przedwojennego Szczecina – jego wizytówką, witającą podróżnych przybywających koleją do nadodrzańskiej metropolii.
Ten hołdujący tradycyjnemu mieszczańskiemu gustowi, dziś nieistniejący pomnik, był chętnie reprodukowany w książkach, czasopismach, w formie licznych edycji pocztówek oraz wysokonakładowych grafik reprodukcyjnych. W zbiorach szczecińskiego Muzeum znajduje się pomniejszony brązowy odlew Sediny – głównej postaci fontanny, wykonany w słynnej berlińskiej giserni Gladenbeck&Sohn. Jest on przykładem popularnej w końcu XIX i na początku XX wieku mody na redukcję znanych, wielkogabarytowych dzieł rzeźbiarskich. Miniaturę rzeźbiarską można traktować jako rodzaj artystycznej galanterii, służącej dekoracji wnętrz mieszczańskich.
Dariusz Kacprzak
