- Czcionka:
- Kontrast:
Bransoleta otwarta wykonana ze złotej, grubej blachy o brzegach zagiętych pod spód. Zwieńczona jest pieczątkowatymi zakończeniami, przypominającymi naparstki lub stożkowate miseczki. Zakończenia zdobione są dookolnym żebrowaniem, a brzegi kabłąka grupami nacięć, układających się w motyw metopowy.
Ta wspaniała bransoleta jest wykonana z grubej złotej blachy. Jej powierzchnię zdobi motyw metopowy, a efektowne pieczątkowate zakończenia otoczone są żebrowaniem. W literaturze archeologicznej ten rodzaj bransolet określony został jako goldene Eidringe (pierścienie przysięgi). Tę romantyczną nazwę wprowadził do piśmiennictwa naukowego w 1837 roku duński badacz Christian Jürgensen Thomsen. Bransoletę odkryto 5 maja 1879 roku podczas budowy drogi. Znajdowała się bezpośrednio w ziemi, na głębokości 1 m. Wiadomo, że końcowe części obręczy pierwotnie stykały się ze sobą, ale zostały prawdopodobnie poluzowane przez robotnika, który wyjął zabytek z gruntu. Znalezisko to określono jako skarb. Od znalazcy zakupiło je Towarzystwo Historii Pomorza i Starożytności za 348 marek i 48 fenigów niemieckich. W zbiorach szczecińskiego muzeum bransoleta pozostawała do 1944 roku, do momentu ewakuacji najcenniejszych muzealiów w głąb Niemiec w obawie przed zniszczeniem wojennym. Do Szczecina powróciła dopiero w 2009 roku w wyniku polsko-niemieckiej wymiany dawnych zbiorów archeologicznych. Bransolety z pieczątkowatymi zakończeniami wykonywane były ze złota i brązu. Genetycznie mają związek z kulturą nordyjską, wytwarzano je głównie w warsztatach północnoniemieckich i skandynawskich. Przypuszcza się, że na Pomorze docierały w drodze wymiany handlowej. Datowane są na V okres epoki brązu (ok. 900–750 BC).
Dorota Kozłowska
