- Czcionka:
- Kontrast:
Sztylet wykonany z brązu arsenowego ma trójkątną głownię, ze środkowym żeberkiem wzmacniającym, której kolec jest odłamany oraz bardzo wąską i nieproporcjonalnie małą rękojeść, przymocowaną do ostrza nitami. Przy jednym z otworów na nit widoczny jest niedolew, przez który można zobaczyć trzon rękojeści.
Sztylet wykonany z brązu arsenowego trafił do zbiorów szczecińskiego Towarzystwa Historii i Starożytności Pomorza najpewniej na początku XIX wieku. Składa się z dwóch części: trójkątnej głowni z wyraźnym środkowym żeberkiem wzmacniającym oraz bardzo wąskiej rękojeści. Jest to niezwykle interesujący egzemplarz, wyróżniający się na tle innych sztyletów z początku epoki brązu. Można bowiem z niego wyczytać szereg informacji o wytwórcy. Przedmiot zrobiony został dość prymitywnie, co sprawia wrażenie, że jego twórcą nie był wyspecjalizowany rzemieślnik, a raczej ktoś o nikłych umiejętnościach. Wyraźnym błędem metalurga jest tzw. niedolew jednego z otworów na nit. Kształt i rozmiary uchwytu są zdecydowanie niefunkcjonalne – tak mały trzonek niemożliwy jest do uchwycenia pełną, zwłaszcza męską, dłonią. Niewykluczone, że była na nim osadzona pierwotnie drewniana lub rogowa okładzina tworząca właściwą rękojeść. Ten jedyny w swoim rodzaju sztylet, datowany na młodszy odcinek I okresu epoki brązu (lata ok. 1700–1600 BC), został wykonany zapewne lokalnie. Uważa się, że jest nieudolnym naśladownictwem znakomitych wczesnobrązowych ostrzy znanych z zachodniej Polski.
Dorota Kozłowska
