- Czcionka:
- Kontrast:
Gliniane naczynie wąskootworowe o flaszowatej formie z wysoką cylindryczną szyjką. Powierzchnia jest wyświecana, barwy ciemnobrunatnej. Brzusiec jest dwustożkowaty, zdobiony techniką kółka zębatego motywem meandra schodkowego, a w dolnej partii pionowymi liniami. Szyjkę obiegają u podstawy dwie listy plastyczne. Typologicznie okaz odpowiada ceramice grupy F wg A. v. Müllera.
Gliniane naczynie zostało odkryte przypadkowo w latach dwudziestych XX wieku w Stargardzie, w trakcie budowy domu przy dzisiejszej ul. Młyńskiej 12. Natrafiono tu na cmentarzysko z grobami ciałopalnymi i jednym grobem szkieletowym, wyposażone w naczynia gliniane, zapinki i szpile z brązu. Prezentowane wąskootworowe naczynie zostało znalezione w jednym ze zniszczonych grobów ciałopalnych. Odznacza się flaszowatą formą z wysoką cylindryczną szyjką. Powierzchnia jest wyświecana, ciemnobrunatna. Brzusiec jest dwustożkowaty, zdobiony techniką kółka zębatego, w dolnej partii pionowymi liniami. Szyjkę obiegają u podstawy dwie listy plastyczne. Typologicznie okaz odpowiada formom charakterystycznym dla ceramiki terenów nadłabskich i tzw. grupy gustowskiej na dolnym Nadodrzu. Należy je datować na I/II wiek. Identyfikacja kulturowa naczynia jest dość problematyczna. Reprezentuje ono formy flaszowate typowe na Pomorzu Zachodnim dla obszarów sąsiadujących z ujściem Odry (zajętych przez społeczności grupy gustowskiej). Podobnie zasięg występowania techniki zdobienia kółkiem zębatym obejmuje obszar od Nadłabia, zasadniczo po dolinę Regi na wschodzie. Ostatnio jednak część badaczy neguje zasadność dalszego wydzielania grupy gustowskiej, traktując ją jako zachodnie peryferia innej jednostki, tzw. kultury wielbarskiej, a odmienności w ceramice grupy gustowskiej uznaje jedynie jako wpływy nadłabskie.
Monika Witek
