Krzesło z płasko wyściełanym siedziskiem i oparciem z plecionki z rafii. Przednie nogi toczone, tralkowe, w części środkowej wydzielonej wałkami - kanelowane. Tylne nogi o przekroju okrągłym, lekko wygięte, przechodzące w prostokątne słupki zaplecka. Siedzenie w kształcie podkowiastym, z przodu lekko zaokrąglone na zewnątrz, w środku wyściełane - tkanina mocowana pinezkami tapicerskimi (dodatkowo wtórnie pokryta aksamitem). Na styku przednich nóg i ramy siedziska ozdobna kostka z płycinami na obu ściankach zewnętrznych. Rama zaplecka w formie medalionu, wypełnionego plecionką z rafii zachowana fragmentarycznie po bokach, a z przedniej strony przykryta tkaniną z zielonego aksamitu. Słupki zaplecka dekorowane wgłębnym reliefem w formie płycin i spirali, a łuk zwieńczenia zdobi dekoracja o formach rollwerkowo-roślinnych. Ponad kostkami wieńczącymi boczne ramy zaplecka toczone gałki. Siedzisko wyściełane tkaniną w kolorze zielonym (turkusowym?), z brzegami wykończonymi pasmanterią.
Krzesło stanowiące element wyposażenia prywatnego mieszkania Janiny Szczerskiej (ur. 22 października 1897 roku w Stryju, zm. 10 lipca 1981 roku w Szczecinie) zostało przekazane do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie na podstawie zapisu testamentowego sporządzonego 1 września 1976 roku. Janina Szczerska, nauczycielka i pedagog, w 1945 roku zorganizowała pierwszą szkołę ogólnokształcącą w Szczecinie, pełniąc funkcję jej dyrektorki do 1951 roku, gdy prawdopodobnie z powodu „niewłaściwego życiorysu” oraz zaangażowania w pomoc dla represjonowanych uczennic, została odwołana ze stanowiska. Wyjechała z miasta i podjęła pracę w gimnazjum w Pyskowicach, a następnie w Szkole Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącym w Bielsku-Białej. Kontakt Szczerskiej ze Szczecinem został odnowiony w 1958 roku z inicjatywy jej dawnych uczennic, które zaprosiły ją na uroczystość z okazji dziesiątej rocznicy uzyskania przez nie świadectwa egzaminu dojrzałości. Będąc wówczas w Szczecinie otrzymała i przyjęła propozycję ponownego objęcia (od września 1959 roku) stanowiska dyrektora Liceum. Była to już placówka koedukacyjna, co Szczerska przyjęła z dużym niezadowoleniem. Trudno było się jej pogodzić z obecnością chłopców w szkole, bo w widoczny sposób wpływało to na zmianę zachowania dziewcząt. W październiku 1965 roku skorzystała z dwutygodniowego urlopu, a 22 listopada tego samego roku poprowadziła swoją ostatnią radę pedagogiczną.
Anna Lew-Machniak