Widok na zakomponowaną w centrum obrazu łódź żaglową zacumowaną na Odrze w rejonie Wałów Chrobrego, których budynki (Rejencja i Muzeum) widoczne są w tle wraz z panoramą miasta utrzymaną w szarej zamglonej kolorystyce. Kadłub łodzi zielony, zwinięte żagle w kolorze rudym, niewielka lecz wyeksponowana świetlistym kolorem na szczycie masztu flaga armatorska czerwono-czarno-czerwona. Obok w lewej części przedstawienia drewniane belki odbojnicy, a z tyłu płynący holownik z czerwonym, dymiącym kominem. Po prawej stronie, za łodzią żaglową widoczny fragment biało-czarnego kadłuba barki oraz mniejszej łodzi z wioślarzem na dziobie. U dołu, uzyskana impastem toń spokojnie falującej rzeki, z odbijającymi się w niej statkami i mieniącym się w niej światłem słońca, wyłaniającego się zza szarych chmur. Doświetlone zostały także dwa duże gmachy w tle i zieleń na Hakenterrasse. Obraz sygnowany w prawym dolnym narożniku, oprawiony we współczesną, profilowaną, bogato zdobioną i złoconą ramę.
W latach 1902-1921 widok Szczecina przy Odrze uległ istotnej zmianie za sprawą budowy nowego kompleksu urbanistyczno-architektonicznego, zwanego Hakenterrasse (obecnie Wały Chrobrego). Rozciągnięty na długość około 500 metrów i usytuowany na skarpie wzdłuż rzeki taras widokowy, nazwany na cześć szczecińskiego nadburmistrza Hermanna Hakena (1828-1916), stał się od razu wizytówką miasta, przyciągającą zarówno turystów jak i artystów uwieczniających na swych pracach najbardziej interesujące fragmenty panoramy Szczecina. Hakenterrasse znalazły się zarówno na grafikach i fotografiach pamiątkowych, na które zapotrzebowanie wobec wzmożenia ruchu turystycznego stale rosło, ale bywały także tematem poważniejszych prac malarskich, które nierzadko powstawały jeszcze w trakcie budowy kompleksu lub po ukończeniu któregoś z okazałych budynków.
Jedną z takich prac był obraz olejny niemieckiej artystki Helene Runge (? – 1921), która widok Odry z rozświetlonym, nowym tarasem widokowym Hakena oraz fragmentem Starego Miasta, ukazanym za mgłą i pozbawionym niemal kolorystyki, uwieczniła w 1915 roku. Ukończone już wówczas były gmachy szczecińskiego muzeum miejskiego oraz rejencji, które widoczne są na obrazie artystki. Cała kompozycja odznacza się szarawą tonacją, przełamaną zielenią trawy tarasu widokowego i burty dwumasztowca znajdującego się na pierwszym planie. Wyczucie światła i subtelne zróżnicowanie impastu między refleksami odbijającymi się w falach rzeki a ciężkimi chmurami, przez które przedziera się słońce, odzwierciedlają główne idee impresjonizmu.
Małgorzata Peszko