- Czcionka:
- Kontrast:
Kompozycja w kwadracie, której głównym elementem jest eliptyczna biała forma na czarnym tle. Namalowana diagonalnie z jednym z zaokrągląonych końców elipsy w lewym dolnym narożniku. Łagodną linią na skos forma unosi się przekraczając prawą górną krawędź i kończy się poza obrazem. Od lewej górnej strony schodzi w dół szerokim pasem zakończonym wznoszącą się kompozycją reliefową z dwóch rzędów białych kwadratów z drewnianej sklejki o boku 5 cm, ułożonych na sobie kaskadowo po trzy, ukośnie do krawędzi obrazu. Poniżej, niemal stycznie względem poprzedniej kompozycji reliefowej, umieszczony został równoległy, przesunięty w prawo, analogiczny układ kwadratów - po trzy w każdym z czterech rzędów, schodzących ukośnie w dół lewej części obrazu. W środku gładka płaszczyzna czerni.
„7/73” to praca jednego z klasyków polskiej abstrakcji geometrycznej Janusza Orbitowskiego.
Na płaszczyznę obrazu naklejał listewki, wycięte ze sklejki kwadraty lub romby, tworząc rytmiczne konstrukcje. Usytuowane w różny sposób względem siebie i względem podłoża, wystające elementy rzucające cienie przy swoich krawędziach, podkreślają przestrzenność i dynamikę dzieła. Twórczość Orbitowskiego koncentrowała się wokół eksploracji czystych figur geometrycznych (kwadraty, trójkąty i koła) i ich wzajemnych relacji w obrębie obrazu. Poprzez syntezę i eliminację dążył do maksymalnie prostej formy, harmonii i ascezy. Od połowy lat siedemdziesiątych artysta prawie zupełnie zrezygnował z barw, a od 2000 roku tworzył, używając wyłącznie bieli. Uważany jest za bezpośredniego kontynuatora myśli Kazimierza Malewicza, twórcy suprematyzmu – idei wyższości człowieka nad materią. Suprematyzm, rezultat filozofii metafizycznej autora, był bardziej postawą umysłu niż kierunkiem w sztuce. Malewicz za pomocą form geometrycznych, takich jak linia prosta (jako symbol przewagi człowieka nad chaosem natury) i kwadratu (który nie występuje w naturze) chciał tworzyć nowe materialne rzeczywistości. Pragnął wyrazić „uczucia tęsknoty wobec niewytłumaczalnej zagadki wszechświata”. Prace Orbitowskiego z ostatniego okresu jego twórczości przywołują na myśl „Kompozycję suprematyczną: białe na białym” (ok. 1918) Malewicza, w której, jak to ujął brytyjski historyk sztuki Aaron Scharf, „kwadrat (wola człowieka lub może sam człowiek) pozbywa się swej materialności i pogrąża się w nieskończoność”, pozostawiając po sobie jedynie kruchy ślad.
Marlena Chybowska-Butler