Paciorek srebrny

• Kolekcjaśredniowiecze
• Miejsce zebrania w terenieLaska (województwo zachodniopomorskie); Dramino (województwo zachodniopomorskie)
• Sposób nabyciaprzekaz
• Odpowiedzialny działDział Archeologii
• WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Owalny paciorek srebrny powstał z dwóch półkul blachy złączonych pośrodku. Otwory ozdoby zostały wzmocnione dziesięciokrotnym owinięciem srebrnego drutu. Zdobienie ma postać czterech linii, zygzakowato wygiętego filigranu, umieszczonych wzdłuż korpusu paciorka. Pomiędzy nimi ornament uzupełniają spiralki, guzki z pierścieniami pokrytymi granulacją oraz ziarniste trójkąty.

Paciorek srebrny, element skarbu odkrytego w 1900 roku podczas karczowania drzew w przydrożnym lesie pomiędzy miejscowościami Laska i Dramino, pow. kamieński. Skarb datowany jest na okres po 950 roku.

Paciorek ze srebrnej blaszki składa się z dwóch symetrycznych segmentów. Jego powierzchnia jest zdobiona tzw. filigranem. Filigran jest techniką złotniczą polegającą na ozdabianiu powierzchni przedmiotu cieniutkimi drucikami – gładkimi lub skręcanymi wokół własnej osi, czyli tordowanymi, a także wąskimi tasiemkami uzyskanymi poprzez rozklepanie drutu. Bardzo często filigran współwystępuje z drobnymi granulkami metalu. Techniką filigranu i granulacji ozdabiano zawieszki różnych typów, paciorki i zausznice.

Paciorki metalowe rzadko stanowiły samodzielną ozdobę. Najczęściej były elementami kolii złożonych z kilku lub kilkunastu paciorków, także z innych surowców, na przykład szklanych oraz z zawieszkami różnych typów. Paciorki wykonywane z pełnych blaszek oraz ażurowe, wykonywane z drucików, były też elementami zausznic. Oprócz paciorków dwusegmentowych wyróżnić można dwustożkowate, podłużne, tzw. malinowe, rurkowate, w kształcie kolby kukurydzy i okrągłe.

Ewa Górkiewicz-Bucka