• Czcionka:
  • Kontrast:
poprzedni obiekt
następny obiekt
nieznany (rzemieślnik)

Naszyjnik srebrny

  • biżuteria, naszyjnik
Naszyjnik srebrny
1581
373
Oceń obiekt:
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  • wczesne średniowiecze
  • złotnictwo
  • ozdoby

Dane podstawowe

  • Numer inwentarzowyMNS/A/22232/1
  • Autor/Wytwórcanieznany (rzemieślnik)
  • NazwaNaszyjnik srebrny
  • Czas powstania966 - 1100
  • Technikakucie, owijanie
  • Materiałsrebro
  • Wymiary
      • cały obiekt:
      • 12.3 cm (wysokość)
      • 13.3 cm (szerokość)
      • 13.3 cm (średnica)
  • Kolekcjaśredniowiecze
  • Miejsce zebrania w tereniePołczyn-Zdrój (województwo zachodniopomorskie)
  • Sposób nabyciaprzekaz
  • Odpowiedzialny działDział Archeologii
  • WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Srebrny naszyjnik spleciony z pięciu par drutów owiniętych wokół siebie, z końcami rozklepanymi w owalne, niezdobione płytki. Jedna z nich zakończona została haczykiem, końcówka drugiej jest ułamana. W części środkowej druty są skręcone luźniej, co powoduje, ze obręcz jest w tym miejscu grubsza, natomiast po obu stronach znajdują się fragmenty, gdzie splot jest nierówny.

Srebrny naszyjnik odkryty w 1886 roku w nieznanych okolicznościach na tzw. Górze Zbójców w pobliżu Połczyna-Zdroju, pow. świdwiński. Jest częścią skarbu złożonego ze srebrnych monet i ozdób umieszczonych w naczyniu glinianym przykrytym kamieniem. Depozyt zawierał pierwotnie 215 monet oraz ozdoby całe i we fragmentach. Do dziś z całego skarbu zachowały się jedynie 3 dirhamy arabskie, naszyjnik i ułamki nierozpoznanych ozdób. Skarb jest datowany na X stulecie.

Naszyjnik spleciono z pięciu par drutów owiniętych wokół siebie. Końcówki są rozklepane w owalne, niezdobione płytki. Jedną z nich zakończono haczykiem, końcówka drugiej jest ułamana. W części środkowej druty są skręcone luźniej, co powoduje, że obręcz jest w tym miejscu grubsza.

Naszyjniki we wczesnym średniowieczu wyrabiano najczęściej ze srebra, rzadziej z brązu. Wykonywano je z drutów na kilka sposobów, od gładkiego pojedynczego o przekroju okrągłym lub czworokątnym, niekiedy rozklepanym w taśmę, poprzez okazy skręcane z dwóch lub trzech, aż po ozdoby splecione z kilku par drutów – od dwóch do ośmiu. Najprostsze naszyjniki miały końce wygięte w oczko i haczyk, natomiast końcówki bardziej rozbudowanych rozklepywano w owalne lub romboidalne płytki zakończone esowatym haczykiem i łezkowatym uszkiem. Niektóre były ozdabiane.

Ewa Górkiewicz-Bucka

wystawa

Muzeum Narodowe w Szczecinie – Muzeum Tradycji Regionalnych, ul. Staromłyńska 27, Szczecin