- Czcionka:
- Kontrast:
Kompozycja abstrakcyjna. Formy uzyskane zdejmowaniem mokrej farby swobodne, nieregularne w układzie, zróżnicowane od szerokich do konturowych. Koloryt od bieli, tonów niebieskich do akcentów żółci i ciepłego brązu.
Alfred Lenica – z pierwszego wykształcenia muzyk, z drugiego malarz – podczas drugiej wojny światowej przebywał w Krakowie. Tam poznał malarza Jerzego Kujawskiego, któremu zawdzięcza zainteresowanie surrealizmem. Mimo że w 1945 roku wrócił do Poznania (w tym też roku zapisał się do Polskiej Partii Robotniczej i do związku zawodowego Polskich Artystów Plastyków Okręgu Poznańskiego), to i tak artysta był związany z środowiskiem skupionym wokół Tadeusza Kantora. Od 1965 roku należał do Grupy Krakowskiej. Był jednym z malarzy wystawiających swoje prace w 1948 roku podczas I Wystawy Sztuki Nowoczesnej w Krakowie, która zapisała się w historii polskiej sztuki jako ważne wydarzenie. Z jednej strony w jego twórczości były widoczne inspiracje kubizmem, surrealizmem – czy ogólniej sztuką nowoczesną, z drugiej zaś poglądy ideologiczne (przynależność do partii) sprawiły, że namalował też liczne prace w duchu socrealistycznym. W 1956 roku, mając prawie 60 lat przeniósł się na stałe do Warszawy, gdzie był związany z Galerią Krzywe Koło. W zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się obraz Zapowiadający nowość z 1960 roku. Jest to praca z okresu, kiedy Lenica wypracował już własny styl malarski. Abstrakcje artysty mają najczęściej rozbudowane, wyraźnie rozszerzające się pole semantyczne pracy – tak jest i w tym przypadku. Zróżnicowane kształty, liczne formy przypominające kości i czaszki, są otoczone wyraźnym konturem, z głębi przebija ciemnoniebieskie tło. Na obrazie formy łączą się w wibrującą, bardzo dynamiczną kompozycję. W jego pracach abstrakcyjnych można się też doszukiwać poszukiwań podobnych do tych, które czynił Wassily Kandinsky – oddania emocji, przeżyć w połączeniu z malarskim ukazaniem muzyki.
Beata Małgorzata Wolska