• Czcionka:
  • Kontrast:
poprzedni obiekt
następny obiekt
WITTIG Edward (1879–1941) (rzeźbiarz)

Jesień

  • rzeźba
Jesień
713
151
Oceń obiekt:
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  • archaizacja
  • Pomona
  • nowy klasycyzm
  • neoklasycyzm (sztuka)
  • pozycja stojąca
  • ciało
  • akty > akty kobiece

Dane podstawowe

  • Numer inwentarzowyMNS/SE-P/32
  • Autor/WytwórcaWITTIG Edward (1879–1941) (rzeźbiarz)
  • TytułJesień
  • NazwaAkt kobiecy
  • Miejsce powstaniaWarszawa (województwo mazowieckie)
  • Czas powstania1913
  • Technikaodlewanie
  • Materiałbrąz
  • Wymiary
      • cały obiekt:
      • 51 cm (wysokość)
      • 18 cm (szerokość)
  • Sygnatury / Napisy / Znaki
    • 1. Sygnatura:
    • E. Wittig
    • ; WITTIG Edward (1879–1941)
  • Sposób nabyciazakup
  • Odpowiedzialny działDział Sztuki Europejskiej 1800–1945
  • WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Posążek przedstawia postać stojącej kobiety o pełnych kształtach dźwigającą kosz na głowie. Sylwetka wyprostowana o masywnych nogach, biodrach i niewielkich piersiach, zupełnie naga, z okrągłą twarzą i krótkich włosach- prawa noga lekko cofnięta, lewa ręka zgięta w łokciu dzierży na wysokości barku kiść owoców, prawa uniesiona ręka przytrzymuje na głowie płaski okrągły niski kosz wypełniony owocami. Figurka stoi na kwadratowej niskiej podstawce.

Edward Wittig dzięki wstawiennictwu Józefa Leskiego, dyrektora warszawskiego Muzeum Przemysłu i Rolnictwa, uzyskał w 1900 roku stypendium umożliwiające wyjazd do Paryża. W tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych zapisał się do pracowni sędziwego Huberta Ponscarme’a, a poza uczelnią terminował w warsztacie jego dawnego ucznia Alexandre’a Charpentiera. Pod wpływem dzieł Auguste’a Rodina Wittig postanowił jednak przejść do atelier wychowanków wielkiego nowatora – Madeleine Jouvray i Luciena Schnegga. Dzięki nim poznał nie tylko samego Rodina, lecz także Antoine’a Bourdelle’a i Charlesa Despiau. Od 1903 roku brał udział w Salonie Niezależnych, Wiosennym i Jesiennym. W pierwszej dekadzie XX wieku wykonał szereg aktów kobiecych, których forma ewoluowała od swobodnej, płynnej linii secesji ku zwartym, monumentalnym i spokojnym bryłom nowego klasycyzmu. Fazę przejściową stanowiła grupa dzieł o klarownym układzie, opartym na kontrastach wyraźnie rozgraniczonych brył (Bożyszcze, 1906; Wyzwanie, 1907; Kobieta, 1908). W akcie Ewa (1911), którego marmurowa wersja stanęła w paryskim Trocadéro, a brązowy odlew w warszawskim Parku Ujazdowskim, widoczne były jeszcze reminiscencje liryzmu przełomu wieków. Statuetka Jesień (1913), znajdująca się w zbiorach szczecińskich, wyraźnie nawiązuje już do postrodinowskiej Pomony Aristide’a Maillola. Francuski artysta, wielokrotnie wracający do tematu kobiety dzierżącej jabłka w zgiętych w łokciach rękach, wykonał w ciągu swego życia liczne wersje wizerunku bogini sadów. Pierwszy model zaprezentował w 1910 roku podczas Salonu Jesiennego, a rzeźba ozdobiła docelowo salon muzyczny w moskiewskim pałacu Iwana Abramowicza Morozowa. Do tego samego cyklu należały: Flora (z opuszczonymi ramionami), Wiosna (dotykająca dłońmi dekoltu) oraz Lato (z jedną ręką opuszczoną i drugą zgiętą w łokciu). Wittig wyposażył swoją wersję Pomony w wielki kosz owoców, który bogini trzyma oburącz ponad głową.



Szymon Piotr Kubiak

wystawa

Muzeum Narodowe w Szczecinie, ul. Wały Chrobrego 3, Szczecin