- Czcionka:
- Kontrast:
Ujęta z dołu grupa postaci: od lewej zwrócony w prawo jeździec na koniu- na głowie czako z wysokim piórem, z lewego ramienia osuwająca się burka, w prawym ręku wzniesione naczynie, noga w strzemieniu. Po prawej ujęty z tyłu żołnierz siedzący na bębnie, naprzeciw niego stoi mężczyzna z wyciągniętą w bok prawą ręką, obok niego stojący bokiem mężczyzna z fajką o długim cybuchu. Horyzont zaznaczony na 1/3 wysokości kompozycji, po lewej wzdłuż krawędzi i w lewym dolnym narożu zaznaczona roślinność.
Aleksander Orłowski pochodził z ubogiej rodziny, która zmuszona była przenieść się do Siedlec. Tam jego ojciec prowadził zajazd, w którym Aleksander w wolnych chwilach tworzył na ścianach malowidła. Doceniła je Izabela Czartoryska, co zadecydowało o tym, że przez 10 lat pobierał nauki od Norblina na dworze Czartoryskich. W 1793 roku wstąpił do wojska. Był ranny w powstaniu kościuszkowskim, po którym wrócił do Warszawy i podjął dalszą naukę. W 1802 wyjechał na Litwę, a później do Petersburga. Został nadwornym malarzem księcia Konstantego, co zapewniło mu mieszkanie w Pałacu Marmurowym oraz stałą pensję. Wiązało się to z obowiązkiem stworzenia jednego obrazu miesięcznie na zlecenie dworcu carskiego. Fascynował się romantyzmem oraz orientalizmem. W latach 1809–1825 pracował na Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu. Po tym okresie przeprowadził się na obrzeża Petersburga. Orłowski specjalizował się w akwarelach, a także doskonale opanował rysunek ołówkiem i węglem. W zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się jeden z przykładów jednego z często podejmowanych przez niego tematów, czyli wizerunków koni i żołnierzy. Obraz został namalowany w 1815 roku, kiedy na polecenie księcia Konstantego zaprojektował mundury dla wojska Królestwa Polskiego.
Beata Małgorzata Wolska
