• Czcionka:
  • Kontrast:
poprzedni obiekt
następny obiekt
Karpiński Alfons (1875–1961) (malarz)

Autoportret w pracowni

  • obraz
Autoportret w pracowni
596
Oceń obiekt:
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  • pędzle
  • malarstwo polskie
  • wnętrza > wnętrza pokojów
  • koty
  • sztalugi malarskie
  • autoportrety

Dane podstawowe

  • Numer inwentarzowyMNS/SE-M/45
  • Autor/WytwórcaKarpiński Alfons (1875–1961) (malarz)
  • TytułAutoportret w pracowni
  • NazwaAutoportret
  • Miejsce powstaniaKraków (województwo małopolskie)
  • Czas powstania1960
  • Technikatechnika olejna
  • Materiałtektura
  • Wymiary
      • cały obiekt:
      • 69 cm (wysokość)
      • 103 cm (szerokość)
  • Sygnatury / Napisy / Znaki
    • 1. Pieczęć:
    • A.KARPIŃSKI | Kraków ul. Floriańska 19
    • ; Karpiński Alfons (1875–1961)
    • 2. Nalepka/naklejka:
    • Centralne Biuro Wystaw Artystycznych | Oddział w Krakowie | Karpiński Alfons | Kraków, ul. Floriańska 19/6 | Autoportret z kotkiem | 1 | olej | wys. cm 103 szer. cm 69
    • ; Centralne Biuro Wystaw Artystycznych, Oddział w Krakowie
    • 3. Napis:
    • a Karpiński | 1960
    • ; Karpiński Alfons (1875–1961)
    • 4. Sygnatura:
    • a Karpiński | "autoportret w pracowni"
    • ; Karpiński Alfons (1875–1961)
  • Sposób nabyciazakup
  • Odpowiedzialny działDział Sztuki Europejskiej 1800–1945
  • WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Kompozycja w układzie poziomym, jednoplanowa. Wnętrze, w nim po prawej siedzący artysta zwrócony ku sztaludze stojącej po środku. Mężczyzna w czarnym ubiorze, głowa ujęta z profilu, siwe krótko przycięte włosy. W lewej ręce duża paleta i pędzle, prawa ręka z pędzlem przy portrecie kobiecym na sztaludze. Na półeczce sztalugi turkusowe naczynie z kaczeńcami, poniżej biała filiżanka ze spodkiem dekorowane niebieskim ornamentem. W lewo od sztalugi półeczka, na niej dwa białawe naczynia, w jednym pędzle a w drugim czerwone kwiaty. Za naczyniem stojący czarny zegar z białym cyferblatem. W lewym dolnym narożu biały kot śpiący na różowo obitym pufie. W tle ściana szaropiaskowego koloru. Na tle wiszące obrazy przycięte górną krawędzią

Alfons Karpiński namalował Autoportret w pracowni (1960) rok przed śmiercią – można go odczytać jako podsumowanie dorobku artysty. Jest to kompozycja wieloelementowa w układzie poziomym. Artysta siedzący w swej pracowni, po prawej stronie obrazu, jest zwrócony w stronę sztalugi. Maluje portret kobiety – z tego typu przedstawień słynie Karpiński, który ma w swoim dorobku liczne wizerunki kobiet w różnych kontekstach. Prace te wyróżniają się subtelnością i pięknem, a także umiejętnością ukazania rysu charakterologicznego. Różnią się od portretów malowanych przez innych polskich artystów, nacechowanych pewną dozą lubieżności. W dziełach Karpińskiego kobiety nie są przedstawiane w sposób przedmiotowy. W każdej z jego prac wyłania się raczej fascynacja kobiecością. Ten sposób malowania podobał się portretowanym, co sprawiło, że szybko zyskał wielką popularność. Na testamentowym autoportrecie, na półeczce sztalugi znajduje się turkusowe naczynie z kaczeńcami, zaś po lewej stronie sztalugi półka z dwoma białymi naczyniami – w jednym znajdują się pędzle, w drugim czerwone kwiaty. Karpiński, jako reprezentant nurtu dekoracyjnego w sztuce początków XX wieku oraz tendencji tradycjonalistycznych, w latach dwudziestych i trzydziestych malował też liczne martwe natury, zwłaszcza kwiaty. Nawiązywał do impresjonistów, umiejętnie wykorzystywał żywe kolory, uzyskując efekt naturalności. Na Autoportrecie w pracowni znajduje się duży czarny zegar, który symbolizuje upływający czas oraz biały odpoczywający kot, który koresponduje zarówno z białym cyferblatem czasomierza, jak i siwymi włosami artysty, tworząc swoistą klamrę opowieści autobiograficznej.

Beata Małgorzata Wolska

magazyn