- Czcionka:
- Kontrast:
Światłocieniowa, kompozycja abstrakcyjna utrzymana w dynamicznie kontrastujących tonacjach czerni, szarości i bieli w układzie pionowym. Przedstawienie zdominowane pionową, umieszczoną na osi, nieregularnie łamaną, geometryzujacą formą, u góry rozgałęziającą się na dwa zakrzywione ramiona, u dołu zawijającą się w lewo i do góry. W dolnej części przedstawienia geometryzująca forma ujęta po obu stronach czarnymi wachlarzowatymi kształtami. Arkusz oprawiony przez autora w ramę z jasnego, surowego drewna.
Rysunek Zbigniewa Taszyckiego (ur. 1955) powstał w 1990 roku. Należy do zrealizowanego wówczas monumentalnego cyklu, złożonego z kilku prac narysowanych węglem, grafitem i pastelami. Od 1982 roku, w którym Taszycki uzyskał dyplom w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny), do końca lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku artysta intensywnie zajmował się rysunkiem i malarstwem. Ukończony w 1990 roku cykl prac, z którego pochodzi rysunek z kolekcji Muzeum Narodowego w Szczecinie, zamyka okres, w którym prace Taszyckiego formalnie nawiązują do estetyki lat osiemdziesiątych XX wieku i dominujących wówczas nurtów ekspresjonistycznych. Wielkoformatowy rysunek Taszyckiego powstał w trakcie kilkudniowej sesji, podczas której artysta pracował nad kilkoma dziełami z cyklu naraz, rysując je na rozłożonych na podłodze pracowni, połączonych ze sobą papierach. Wszystkie rysunki z serii łączy podobna energia, rozmach i abstrakcyjny motyw. Zgodnie z przyjętą i konsekwentnie stosowaną przez Taszyckiego zasadą nie są one opatrzone tytułami, co w zamyśle twórcy pozwala odbiorcy na większą swobodę w ich odczytywaniu. W tym samym czasie, z którego pochodzi rysunek ze szczecińskiej kolekcji, praktykę artystyczną Taszyckiego zdominowało zainteresowanie przestrzenią i pracą in situ (na miejscu) polegającą na transformacji wnętrz galerii, w których artysta prezentuje swoje realizacje. Ściany, sufit i podłoga oraz relacje przestrzenne w konkretnym wnętrzu stały się odtąd się głównym tematem i celem jego artystycznych kreacji. Nowy styl pracy Taszyckiego, w którym w centrum uwagi znalazła się przestrzeń, nie oznaczał radykalnego wyeliminowania z jego twórczości dwuwymiarowych prac, takich jak obrazy czy rysunki. Są one nadal obecne w jego praktyce artystycznej, stanowiąc często element kreowanych przez artystę przestrzennych aranżacji.
Magdalena Lewoc