• Czcionka:
  • Kontrast:
poprzedni obiekt
następny obiekt
Doumbo, Peniere (lobolobane) - Dogonowie

Postać kobiety

  • figura
Postać kobiety
762
124
Oceń obiekt:
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  • kulty > kult przodków, ołtarz przodków, płodność, życie, dawczyni życia

Dane podstawowe

  • Numer inwentarzowyMNS/AF/7285
  • Autor/WytwórcaDoumbo, Peniere (lobolobane) - Dogonowie
  • NazwaPostać kobiety
  • Miejsce powstaniaYouga Piri (Mali)
  • Czas powstaniapoczątek XXI wieku
  • Technikatechniki snycerskie
  • Materiałmateriał organiczny > materiał pochodzenia roślinnego > drewno
  • Wymiary
      • cały obiekt:
      • 21.5 cm (wysokość)
      • 6.5 cm (szerokość)
      • 7 cm (głębokość)
  • Nazwy i tytuły historycznedegyana; dege
  • Miejsce zebrania w terenieYouga Piri (Mali)
  • Sposób nabyciazakup
  • Odpowiedzialny działDział Kultur Pozaeuropejskich
  • WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Dogonowie to lud żyjący w południowo centralnej części Republiki Mali. Popularnymi motywami w sztuce dogońskiej są postacie męskie przedstawiające najczęściej przodków rzeczywistych lub mitycznych, antenatów o cechach androgynicznych, kobiety siedzące na stołkach, trzymające czasami w ramionach lub na kolanach dzieci oraz bóstwa Nommo z wydłużoną głową i podkurczonymi zwykle nogami. Tradycyjnie u Dogonów rzeźbieniem w drewnie zajmowali się kowale. W ostatnich czasach pojawiła się jednak wyspecjalizowana grupa lobolobane (osoba trudniąca się obróbką drewna). Lobolo – słowo, od którego pochodzi ta nazwa oznacza w języku dogo-so pracę w drewnie. Umiejętność obróbki tego surowca przechodzi z ojca na syna, zdarzają się też szczególnie uzdolnione jednostki, które same zdobywają wiedzę i doskonalą swoje umiejętności. Podstawowym narzędziem lobolobane jest siekierka guro lobolo (guro – „siekierka”). Rzeźbi się często w świeżym drewnie i dopiero potem pozostawia się wykonaną figurę do wyschnięcia, a następnie czyści się ją, wygładza i natłuszcza olejem. Rzeźbiarze uważają, że najważniejszymi elementami statuetki przedstawiającej kobietę są głowa i piersi, zaś u mężczyzny ramiona. Rzeźby przedstawiające mężczyzn nazywają się degayne, figurki kobiet degyana, natomiast statuetki wyobrażające kobiety z dziećmi określane są jako degyina.

Figury przodków stanowią ważną część ołtarzy. Jedną z ich podstawowych funkcji jest opieka nad rodziną, jednak aby na nią zasłużyć wymagane jest składanie stosownych ofiar. Najczęściej są nimi mąka z prosa zmieszana z wodą oraz kurczaki.

Omawiany egzemplarz został nabyty bezpośrednio od twórcy zaraz po wyciosaniu z drewna.

Ewa Prądzyńska

magazyn