- Czcionka:
- Kontrast:
Sztuka dogońska obfituje w przedstawienia wyobrażające kobietę z dzieckiem. Nawiązują one symbolicznie do cenionej w Afryce miłości macierzyńskiej oraz kobiecej płodności. Zdolność kobiet do rodzenia dzieci jest jedną z najważniejszych kwestii nie tylko u Dogonów, ale we wszystkich tradycyjnych społecznościach afrykańskich. Od płodności kobiet zależy bowiem przyszłość rodziny i całej wspólnoty. Prokreacja, pojawianie się kolejnych pokoleń to budowanie łączności pomiędzy duszami przodków i ich potomków.
Choć Dogonowie przyznają, że płodność żony zależy od jakości związku uczuciowego istniejącego między małżonkami, czyli od ich wzajemnego kontaktu, sposobu w jaki się do siebie odnoszą, słów, jakie między sobą wymieniają, to jednak winą za brak potomstwa zawsze obarczają kobietę. Bezpłodność jest wielkim problemem kobiety. Taka Dogonka traktowana jest jako osoba nie w pełni wartościowa, a mąż może ją odprawić do rodziców. W kraju Dogonów istnieje poligynia i jeden mężczyzna może mieć więcej niż jedną żonę. Często więc, gdy mąż nie może doczekać się potomstwa, a nie chce odsyłać żony, decyduje się na wzięcie kolejnej. Bezdzietność to jednak nie jedyny problem dogońskich małżeństw. Wielką bolączką rodziców jest również wysoka śmiertelność dzieci, zwłaszcza tych małych. Dogonowie pragną dochować się dorosłych dzieci, gdyż wiedzą, że na starość mogą liczyć na ich pomoc. Choć cieszą się z narodzin każdego dziecka, większą radość odczuwają z narodzin chłopca, ponieważ syn zostaje przy rodzicach, a córka z chwilą zamążpójścia opuszcza rodzinną zagrodę i przenosi się do rodziny męża.
Ewa Prądzyńska
