- Czcionka:
- Kontrast:
Rzeźbiona w brunatno-czerwonym kamieniu dość duża postać mężczyzny (starca?) w pozycji siedzącej. Mężczyzna siedzi na okrągłym, malutkim stołku, ma charakterystyczne nakrycie głowy - spiczastą czapkę o zaokrąglonych rogach. Część twarzowa rzeźby ma cechy negroidalne: wydatne usta oraz szeroki u nasady nos. Oczy duże, przymknięte, zamyślone, zaznaczono łuki brwiowe oraz lekko opadające policzki. Niewielkie, lekko odstające uszy usytuowano na wysokości oczu. Twarz zakończono spiczastą, długą brodą. Mężczyzna prawą dłoń opiera o berło (laskę) zakończone rzeźbą głowy. Jego lewą rękę zgięto w łokciu, który oparto na lewym udzie z zaciśniętą dłonią przy twarzy. Nogi krótkie - zgięte w kolanach. Prawa noga odchylona na zewnątrz dotyka stopą lewej stopy. Stopy mężczyzny opierają się o małą, kwadratową podstawę. Z tyłu rzeźby, na plecach zaznaczono przepaskę i głęboką linię grzbietową. Widoczne rysy, mikropęknięcia i liczne malutkie otworki.
Rzeźba przedstawia władcę lub naczelnika Mfumu, który zazwyczaj jest przedstawiany w pozie wyrażającej zadumę. Siedzi z lekko pochyloną głową, wspartą na jednej ręce, z przymkniętymi oczyma. Przedstawienia tego typu nazywane są również fumani, czyli myśliciele. Władca uwieczniony na figurce przebywa w wieczności i rozporządza życiem „które trwa”, gwarantuje poparcie sił nadprzyrodzonych dla społeczności, którą się opiekuje. Artysta wykonujący rzeźbę nie dąży do uchwycenia podobieństwa do rzeczywistej postaci. Większe znaczenie ma wyraz twarzy oraz sens gestów niż wierne odtworzenia proporcji ciała. Stylizowane czapki, naszyjniki, noże, laski określają godność naczelnika. Mintadi (liczba pojedyncza ntadi) pełniły przede wszystkim funkcję figur grobowych. Wykorzystywano je do dekoracji oraz ochrony grobów władców oraz królewskich dostojników. Nie służyły i nie służą do celów magicznych. Większość mintadi to substytuty władcy wciąż żyjącego, lecz chwilowo nieobecnego oraz podobizny zmarłych naczelników. Są przedmiotami, które mają za zadanie zapewniać ciągłość i trwałość władzy.
Katarzyna Findlik-Gawron
