- Czcionka:
- Kontrast:
Puzderko na niskim, profilowanym cokoliku. Korpus ośmioboczny, na rzucie prostokąta ze ściętymi narożami. Pokrywa na zawiasie, z dwoma uskokami, lekko wybrzuszona z wielokrotnie profilowanym brzegiem, z przodu w centralnej części wysunięty wydłużony płaski uchwyt w formie listwy o zaoblonych narożach, trójkątnym wykroju i z delikatnym profilowaniem. Powierzchnia puzderka na zewnątrz i we wnętrzu złocona, poza częścią spodnią.
Puzderko zostało wykonane przez gdańskiego rzemieślnika Zachariasa Kramera, od 1711 roku widniejącego w szczecińskich księgach miejskich. Historia złotnictwa jako części rzemiosła artystycznego zajmującego się wytwarzaniem wyrobów ze złota, platyny, srebra, stopów metali i kamieni szlachetnych, sięga odległych czasów. Wysoki poziom osiągnęło zwłaszcza w starożytnej Grecji, Rzymie oraz Bizancjum. Złotnictwo obejmowało wówczas przede wszystkim wyrób insygniów władców (korony, diademy), przedmiotów ozdobnych (szkatułki, figurki, puzderka, zastawy stołowe), a także różnego rodzaju klejnotów (naszyjniki, klamry, pierścienie, kolczyki). W średniowieczu rozwijało się początkowo w klasztorach oraz na dworach panujących. W XIII stuleciu w Europie Zachodniej działalność złotników została ujęta w ramy organizacji cechowych. Wówczas też wprowadzono obowiązek oznaczania wyrobów merkiem danego mistrza lub warsztatu. W okresie nowożytnym najważniejszymi ośrodkami złotnictwa były Wenecja, Rzym, Augsburg, Paryż oraz Norymberga. Szczególny rozkwit tej gałęzi rzemiosła artystycznego nastąpił wraz z przemianami technologicznymi na przełomie XIX/XX stulecia.
Anna Lew-Machniak
