Świecznik porcelanowy na trzy świece z dwoma puttami. Podstawa w formie czworobocznego cokolika o zaokrąglonych narożnikach, na których umieszczono barwne woluty, z elementami nawiązującymi do motywu ryby (delfina) jako detalu o charakterze wspornika. Boki cokołu pomalowane w czarne równoległe do siebie pionowe paski z białym otokiem, sugerujące ażurowy prześwit. Na poziomych krawędziach szlaczki o motywach geometrycznych i roślinnych. Na cokoliku umieszczona jest kolumienka z czarno-złotym pseudokanelowaniem i z brązową głowicą z festonami. Po bokach kolumny dwa putta zwrócone tyłem do siebie, dźwigające grubą girlandę z malowanymi barwnymi kwiatami. Putta bose, ukazane w ruchu kroczącym, okryte jedynie w dolnej części tułowia pasem tkaniny w kolorze czerwonym i niebieskim. Górna część świecznika odrębna, łączy się z dolną za pomocą bolca dopasowanego do zagłębienia w czworobocznej plincie głowicy kolumny. Środkowe ramię, stanowiące przedłużenie kolumny, zdobione czarno-złotym kanelowaniem posiada w górnej części wklęskę, w którą wpasowane są wygięte wolutowo, a następnie odwrócone i fantazyjnie skręcone ramiona boczne, zdobione motywami wici roślinnej i barwnie malowane. Profitki w formie talerzyków zakończonych czerwonym falbankowym otokiem. Na nich stosunkowo wysokie oprawy świec, czarne z czerwonym żebrowanym spodem oraz złotym festonem w środku i otokiem od góry.
Porcelanowy świecznik był elementem wyposażenia prywatnego mieszkania Janiny Szczerskiej (ur. 22 października 1897 roku w Stryju, zm. 10 lipca 1981 roku w Szczecinie), organizatorki i dyrektorki pierwszej szkoły ogólnokształcącej w powojennym Szczecinie. Wraz z innymi przedmiotami osobistymi został przekazany do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie na podstawie jej testamentu z 1976 roku. Świecznik został wykonany prawdopodobnie przez manufakturę założoną w 1850 roku przez Ernsta Bohne w Volkstedt, części miasta Rudolstadt w Turyngii, słynącej z produkcji luksusowej porcelany, w tym figurek oraz statuetek. Po śmierci założyciela firmy jego trzej synowie kontynuowali działalność pod nazwą „Ernst Bohne Söhne”. W 1919 roku przedsiębiorstwo przeszło na własność fabryki „Gebruder Heubach AG” w Lichte, stając się jednym z jej oddziałów. Po drugiej wojnie światowej fabryka została znacjonalizowana przez władze Niemieckiej Republiki Demokratycznej, a w 1974 roku połączyła się z „Sitzendorfer Porzellanmanufaktur”. Ponownie została sprywatyzowana w 1990 roku pod poprzednią nazwą „Albert Stahl und Co”.
Anna Lew-Machniak