cały obiekt: 136 cm (wysokość); 101 cm (szerokość);
napis; W. Gerson 1867; sygnatura autora; GERSON Wojciech (1831-1901)
Wojciech Gerson, związany przede wszystkim z Warszawą, zachęcony przez Józefa Feliksa Piwarskiego do studiowania rodzimego krajobrazu, wraz z m.in. Józefem Szermentowskim i Franciszkiem Kostrzewskim, przewędrował Polskę, poznając rodzimą naturę, zabytki, pamiątki historyczne. Z pasją etnografa uwieczniał lokalne obyczaje mieszkańców Mazowsza, Kujaw, Kielecczyzny, Pojezierza Augustowskiego, Lubelszczyzny, Wilna i Kowna. W 1860 roku odbył wyprawę na południe Polski – pieszo przemierzył wówczas Małopolskę, Podhale i Tatry. Reminiscencją tej wyprawy jest z pewnością powstałe kilka lat później dzieło ze zbiorów szczecińskich, będące interesującym świadectwem, dopełnionego rodzajowym sztafażem, realistycznego malarstwa pejzażowego połowy XIX wieku. W ukazanej na tle lekko zamglonego górskiego krajobrazu idyllicznej scenie artysta utrwalił intymną wymianę spojrzeń między bohaterami: młodzieńcem w góralskim stroju i jasnowłosą dziewczyną w błękitnej spódnicy. Zarówno trzymana w ręku dziewczyny szarotka – symbol niewinności, a także gest złożonych rąk chłopca przydają powagi i wzniosłości składanej deklaracji uczuć. Zakomponowany po diagonali, gładko malowany, bez wyraźnych śladów duktu pędzla obraz potwierdza biegłość akademickiego warsztatu Gersona, opartego na harmonijnym połączeniu rysunkowej precyzji ze starannym, miękkim modelunkiem światłocieniowym i umiejętnie dobraną, zróżnicowaną tonalnie, gamą barw. We własnoręcznie przez Wojciecha Gersona sporządzonym katalogu własnych prac pod rokiem 1867 odnotował obraz Dzieci góralskie wraz z informacją, że został wpierw zakupiony przez Towarzystwo Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie za sumę 1300 złotych polskich, a następnie jako nagroda wylosowany i przekazany pani Pohl.
Dariusz Kacprzak