• Czcionka:
  • Kontrast:
poprzedni obiekt
następny obiekt
WITTIG Edward (1879–1941) (rzeźbiarz)

Bożyszcze; Siedząca niewiasta

  • rzeźba
Bożyszcze; Siedząca niewiasta
752
150
Oceń obiekt:
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  • secesja
  • nowy klasycyzm
  • neoklasycyzm (sztuka)
  • archaizacja
  • pozycja siedząca
  • ciało
  • akty > akty kobiece

Dane podstawowe

  • Numer inwentarzowyMNS/SE-P/33
  • Autor/WytwórcaWITTIG Edward (1879–1941) (rzeźbiarz)
  • TytułBożyszcze; Siedząca niewiasta
  • NazwaAkt kobiecy
  • Miejsce powstaniaWarszawa (województwo mazowieckie)
  • Czas powstania1906
  • Technikaodlewanie
  • Materiałbrąz
  • Wymiary
      • cały obiekt:
      • 42 cm (wysokość)
      • 15.5 cm (szerokość)
  • Sygnatury / Napisy / Znaki
    • 1. Sygnatura:
    • E. WITTIG 1906
    • ; WITTIG Edward (1879–1941)
  • Sposób nabyciazakup
  • Odpowiedzialny działDział Sztuki Europejskiej 1800–1945
  • WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Półpostać siedzącej, wyprostowanej kobiety. Modelunek uogólniony. Twarz pociągła, włosy upięte w węzeł z tyłu głowy. Ręce opuszczone przylegają do tułowia, nogi złączone. Prosta, kubiczna forma siedziska, dołem przedłużenie prostokątne stanowiące kompozycyjne zrównoważenie pionu postaci, a zarazem oparcia dla stóp.

Edward Wittig po ukończeniu średniej szkoły handlowej terminował w zakładzie produkcji galanterii metalowej. W 1897 roku zdał egzamin wstępny do pracowni popularnego medaliera Josefa Tautenhayna, profesora wiedeńskiej Akademii Sztuk Pięknych, który od razu przyjął młodego Polaka do klasy mistrzowskiej. W 1900 roku Wittig uzyskał stypendium umożliwiające wyjazd do Paryża. W tamtejszej Szkole Sztuk Pięknych uczył się u sędziwego Huberta Ponscarme’a, a poza uczelnią dokształcał w warsztacie jego dawnego ucznia Alexandre’a Charpentiera. Pod wpływem dzieł Auguste’a Rodina postanowił jednak przejść do atelier wychowanków wielkiego nowatora – Madeleine Jouvray i Luciena Schnegga. Początkowo w twórczości Wittiga ścierały się dwa nurty: impresjonistyczny i tektoniczno-klasyczny. Pierwszy polegał na wydobywaniu postaci ludzkiej z częściowo nieobrobionych bloków w konwencji non finito lub jednakowym, organicznym modelowaniu cokołu i figury. Drugi charakteryzował się klarownym układem, opartym na kontrastach wyraźnie rozgraniczonych brył. Taką właśnie budowę ma akt Bożyszcze (1906), którego brązowy odlew znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego w Szczecinie. Naga kobieta siedzi hieratycznie na architektonicznie opracowanym mastaboidalnym postumencie-tronie. Jego surowy kształt i miękkie opracowanie ciała – wyprostowanego torsu, opuszczonych wzdłuż tułowia rąk i złączonych kolan – przywodzi na myśl tronujące postaci ze staroegipskiej sztuki okresu Nowego Państwa. Wittig zainspirował się najprawdopodobniej zabytkami w stylu Amenhotepa III (1391–1353 przed Chr.), przedstawiającymi Sechmet – boginię wojny, zemsty i chorób. W znanych artyście zbiorach Luwru znajdowały się liczne monumentalne, ponaddwumetrowe statuy diorytowe tego typu, pozyskane na początku XIX wieku głównie z dwóch źródeł: kolekcji hrabiego Auguste’a de Forbina oraz Henry’ego Salta. Tematyka niszczycielskich sił kobiecych wpisywała się doskonale w fascynacje fin de siècle’u, zaś forma posążka w kolejną po epoce empire’u falę egiptomanii.



Szymon Piotr Kubiak

wystawa

Muzeum Narodowe w Szczecinie, ul. Wały Chrobrego 3, Szczecin