Harpun

• Miejsce zebrania w terenienieznane
• Sposób nabyciapozyskanie własne
• Odpowiedzialny działDział Etnografii Pomorza

Duży, wykonany z żelaza techniką kowalską harpun. Część pracująca łukowato wygięta, zaostrzona z przygwintowanym pojedynczym, ruchomym  zadziorem. Zakończona tuleją, w której osadzona była rękojeść (rękojeści brak).  Z tulei wyprowadzony krótki pas metalowy, do którego za pomocą trzech nitów, po zewnętrznej stronie, mocowany jest pas dłuższy. W tulei i w dłuższym pasie wycięte, znajdujące się na jednej linii, okrągłe otwory.

Żelazny harpun był narzędziem używanym przez pomorskich rybaków przy połowach dużych ryb. Jego budowa różni się od budowy typowych narzędzi tego typu, które składały się z grotu osadzonego swobodnie na drzewcu połączonym z nim liną i wykorzystywane były jako broń miotana podczas polowania na duże zwierzęta morskie. Prezentowany harpun ma łukowato wygiętą tzw. część pracującą, która jest ostro zakończona i wyposażona w pojedynczy, ruchomy zadzior. Pierwotnie osadzony był na trzonku (nie zachował się do czasów współczesnych). Narzędzie używane było podczas połowów z łodzi. W odróżnieniu od innych narzędzi typu kolnego, nie służył do bezpośredniego kłucia ryb. Był narzędziem pomocniczym do zaczepiania dużych i ciężkich okazów, do ich podchwytywania zapobiegającego zrywaniu sznurów haczykowych. Mógł być również przydatny podczas wyciągania ryb z łodzi na brzeg. Prezentowane narzędzie pochodzi z przełomu XIX/XX wieku. Jest jednym z czterdziestu siedmiu obiektów rybackich znajdujących się w zbiorach Działu Etnografii Pomorza Muzeum Narodowego w Szczecinie, pozyskanych w szczecińskiej dzielnicy Stołczyn. Zakupiony został przez muzeum w 1949 roku.

Agnieszka Słowińska