Krabon

• Miejsce zebrania w terenienieznane
• Sposób nabyciazakup
• Odpowiedzialny działDział Etnografii Pomorza

Bezskrzydłowy, denny włoczek do połowu krabów. Wykonana z wiązanych ręcznie bawełnianych nici siatka o małych, kwadratowych oczkach przywiązana za pomocą nici i sznurka do drewnianej ramy. Dół ramy stanowi prosta, płaska, ścięta na obu końcach deska, do której przymocowany jest za pomocą gwoździ pałąk wykonany z łukowato wygiętej, okorowanej gałęzi z widocznymi sękami. Do pałąka, w trzech miejscach, przywiązany jest mocny, konopny sznur. Rama od spodu obciążona dwoma wąskimi, ołowianymi pasami.

Pomorscy rybacy zajmowali się nie tylko połowem ryb, polowali również na inne zwierzęta zamieszkujące akweny słodkowodne i Morze Bałtyckie. Używali do tego celu specjalnie przystosowanych narzędzi. Przykładem jednego z nich jest bezskrzydłowy włoczek służący do chwytania krabów, używanych następnie jako przynęta, noszący nazwę „krabon”. W zależności od regionu narzędzie to określano również jako krabnik, krabuncznik, krabunszcz, krabecz lub krabownik. Jest to rodzaj siatki o niewielkich oczkach, rozpiętej na łukowano wygiętej drewnianej ramie. Z przodu do ramy przywiązane są trzy sznury, za pomocą których brodzący w płytkiej wodzie rybak ciągnął narzędzie po dnie, zagarniając zwierzęta do środka. Podobnych do krabona, ale mniejszych włoczków, nazywanych kidadłami, używano do połowu krewetek. W zbiorach rybackich Działu Etnografii Pomorza Muzeum Narodowego w Szczecinie znajdują się trzy krabony. Prezentowany pochodzi z 1. połowy XX wieku.

Agnieszka Słowińska