Siekiera do rąbania lodu

• Sygnatury / Napisy / Znaki
  • 1. Stempel:
  • kształt prostokątny:
  • (...)
  • ; nieznany
• Miejsce zebrania w terenienieznane
• Sposób nabyciazakup
• Odpowiedzialny działDział Etnografii Pomorza
• WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Żelazna siekiera do rąbania lodu wykonana techniką kowalską. Ostrze długie, wąskie zakończone łukowato wygiętą częścią pracującą. Na przeciwległym, do części pracującej końcu, ostrze zwinięte w tuleję o trójkątnym przekroju, w której umieszczony jest długi, drewniany trzonek. Konstrukcja wzmocniona przez wąski żelazny pas, mocowany do trzonka po wewnętrznej stronie, za pomocą trzech dużych gwoździ. W  1/3 długości ostrza siekiera znakowana niezidentyfikowanym, prostokątnym stemplem.

Rybołówstwo na niektórych terenach było podstawą utrzymania wielu rodzin, dlatego praktykowane było nie tylko w sprzyjających warunkach letnich, ale również zimą. Połowy zimowe wymagały od rybaków nie tylko odporności i zahartowania, dobrej znajomości gatunków ryb, ale też specjalnie przygotowanego, starannie dobranego ubioru oraz odpowiedniego sprzętu. Na Pomorzu charakterystycznym narzędziem pomocniczym w połowach zimowych była siekiera z długim, wąskim, łukowato zakończonym ostrzem, osadzona na drewnianym trzonku. Wykorzystywana była do wyrąbywania przerębli i wyjmowania brył lodu z wody na powierzchnię. Prezentowana siekiera jest jedną z dziewięciu, które znajdują się w zbiorach rybackich Działu Etnografii Pomorza Muzeum Narodowego w Szczecinie. Pochodzi z 1. połowy XX wieku. Na ostrzu znakowana jest niewielkim, prostokątnym stemplem, najpewniej sygnaturą zakładu kowalskiego, w którym została wykonana. Siekiera jest jednym z czterdziestu czterech obiektów z kolekcji tradycyjnego rybołówstwa MNS pochodzących z położonego nad Zalewem Szczecińskim Nowego Warpna. Została zakupiona przez muzeum w 1949 roku.

Agnieszka Słowińska