- Czcionka:
- Kontrast:
Drewniana, prostopadłościenna, wisząca szafka o jednoskrzydłowych drzwiach zamocowanych na dwóch zawiasach zewnętrznych i zamykanych na zamek obrotowy z niewielką wykładką, do którego brak klucza. Płycina drzwi z wycięciem w kształcie serca, zaopatrzonym w kratownicę z cienkich listewek, których układ odtworzono w trakcie renowacji według śladów pozostawionych w drewnie. Wokół serca bogate zdobienia techniką snycerską z motywem roślinnym w postaci realistycznych kiści winogron. Dolna płycina ramy tworzącej drzwi zdobiona motywem geometrycznym. Boczne ściany szafki również zdobione wzorem z kiści winogron. W środku jedna półka zamocowana powyżej połowy wysokości. Plecy z dwoma haczykami do zawieszania zbudowane są z trzech desek.
Proces zaniku tradycyjnych form wyposażenia wnętrz domów wiejskich rozpoczął się na Pomorzu Zachodnim oraz w zaborze pruskim w 2. połowie XIX w., nasilając się w początkach XX. W wyniku postępu technicznego na wsi, możliwości zarobkowania poza rolnictwem i coraz liczniejszym kontaktom z miastem dawne sprzęty, szczególnie w domach ludzi młodych, zastępowały nowe – wzorowane na modzie mieszczańskiej.
Jednym z przykładów tego procesu jest prezentowana szafka. Jej wygląd zewnętrzny, a w szczególności brak polichromii i malatury, bogata dekoracja snycerska z modnych ówcześnie motywów roślinnych, takich jak kiście winogron oraz delikatny zamek sugerują mebel typu miejskiego. Natomiast otwarta i zakratowana płycina jednoskrzydłowych drzwi wyraźnie wskazuje na kontynuację funkcji szafki żywnościowej.
W czasach, gdy nie było jeszcze lodówek sprzęty takie służyły przede wszystkim do przechowywania nabiału, oleju, alkoholi lub innych produktów spożywczych. Stawiane lub wieszane były w przewiewnych i często chłodnych miejscach, a cyrkulacja powietrza pozwalała na dłuższy okres przydatności do spożycia różnych produktów.
Iwona Karwowska
