- Czcionka:
- Kontrast:
Jednokomorowy nieduży miech wykonany z ręcznie wyprawianej skóry, mocowany za pomocą nitów do drewnianej obudowy. Obudowa w formie dwóch płaskich łezkowatych powierzchni o zaokrąglonych brzegach, wyposażonych w lekko rozszerzające się ku końcowi rękojeści. W dolnej rękojeści widoczne dwie pary płytkich nacięć oraz wbity od spodu gwóźdź. Górna powierzchnia obudowy ozdobiona dookolnymi rytami, w dolnej, pośrodku wycięty otwór. W przedniej części urządzenia mocowana, wykonana z blachy, dość długa dysza w kształcie ściętego stożka.
Słowo miech jest starą słowiańską nazwą dla skórzanego worka. Miechy służyły do wtłaczania do paleniska powietrza, co dostarczało tlen i tym samym przyspieszało rozniecanie ognia. Wyrobem tych urządzeń, zajmowało się, dzisiaj będące już rzemiosłem wymierającym, miechownictwo. Zasada działania miechów była prosta – za pomocą ręcznie wprawianych w ruch ramion, przez znajdujący się w miechu otwór, wtłaczano do środka powietrze, które następnie wypychane było strumieniem, w stronę paleniska, przez znajdującą się na końcu urządzenia metalową dyszę.
Prezentowany, jednokomorowy, niewielki miech z pierwszej połowy XX w. wykonany został z ręcznie wyprawionej skóry. Ma typową formę elastycznego woreczka mocowanego za pomocą nitów do drewnianej obudowy.
Dawniej różnej wielkości miechy znajdowały zastosowanie w kuźniach, gdzie ważne było szybkie rozniecenie ognia i uzyskanie odpowiedniej temperatury paleniska lub pieca. Współcześnie do rozniecania ognia w paleniskach kowalskich używa się wentylatorów elektrycznych. Miechy podobne do prezentowanego w dalszym ciągu się produkuje i wykorzystuje do rozpalania ognia w domowych piecach, kominkach czy na grillach.
Agnieszka Słowińska
