- Czcionka:
- Kontrast:
Pierścionek bursztynowy z tarczką, jednoczęściowy, pomarańczowy, częściowo przejrzysty, częściowo mleczny. Jego otok jest w przekroju płaskokulisty i ma grubości ok. 0,4 cm. Powierzchnia zewnętrzna została wygładzona i nosi na sobie ślady obróbki, wewnętrzną natomiast pozostawiono nieobrobiona. Całość pokryta jest siatką drobnych pęknięć.
Pierścionek bursztynowy, odkryty podczas badań wykopaliskowych w 1960 roku na wczesnośredniowiecznym grodzisku w Kamieniu Pomorskim wystrugano nożem z bryłki pomarańczowego, mlecznoprzejrzystego bursztynu. Powierzchnia zewnętrzna jest wygładzona, ale nadal widoczne są na niej ślady obróbki. Jeszcze mniej starannie wykończona jest strona wewnętrzna. Centralna część pierścionka uformowana została w niewielką tarczkę. Jest najpewniej wyrobem miejscowym, powstałym w lokalnej pracowni.
Bursztyn jest surowcem organicznym, powstałym ze skamieniałej żywicy drzew iglastych. Występuje w blisko sześćdziesięciu odmianach. We wczesnym średniowieczu na Pomorzu Zachodnim wykorzystywany był bursztyn bałtycki, tzw. sukcynit, który jest lekki oraz, w odróżnieniu od innych odmian, zawiera dużo kwasu bursztynowego cenionego ze względu na właściwości lecznicze. Odznacza się także szeroką gamą kolorów od najbardziej popularnej pomarańczowej, poprzez żółtą i czerwoną, aż po zielonkawą i niebieskawą.
Najprostszym sposobem pozyskiwania bursztynu było zbieranie mniejszych i większych bryłek wyrzucanych na plaże w czasie sztormów. Jedną z tradycyjnych metod było tzw. szperanie, czyli wzruszanie dna morskiego długimi drągami, co powodowało uwalnianie bursztynu spod ciężaru piasku. Lekkie bryłki wypływały na powierzchnię skąd zbierano je koszami.
Ewa Górkiewicz-Bucka
