• Czcionka:
  • Kontrast:
poprzedni obiekt
następny obiekt
Autor nieznany - kultura wielbarska

Naczynie, glina, Zagórzyce, pow. Łobez

  • naczynie sepulklarne
Naczynie, glina, Zagórzyce, pow. Łobez
597
70
Oceń obiekt:
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  •  
  • wczesny okres wpływów rzymskich
  • kultura wielbarska
  • popielnica
  • Kreisheimatmuseum Regenswalde (1929-1945) - kolekcja

Dane podstawowe

  • Numer inwentarzowyMNS/A/7219/1
  • Autor/WytwórcaAutor nieznany - kultura wielbarska
  • NazwaNaczynie, glina, Zagórzyce, pow. Łobez
  • Miejsce powstaniaZagórzyce (województwo zachodniopomorskie)
  • Czas powstaniafaza B2 OWR
  • Technikalepienie ręczne
  • Materiałglina
  • Wymiary
      • cały obiekt:
      • 23.8 cm (wysokość)
      • 23 cm (średnica)
  • Sygnatury / Napisy / Znaki
    • 1. Napis:
    • wykonane tuszem:
    • ZAGÓRZYCEA/7219R 805/1945
    • ; nieznany
  • Kolekcjaokres przedrzymski, rzymski i wędrówek ludów
  • Miejsce zebrania w terenieZagórzyce (województwo zachodniopomorskie)
  • Sposób nabyciapozyskanie własne
  • Odpowiedzialny działDział Archeologii
  • WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Dwuucha situla o gładkiej powierzchni barwy ciemnobrunatnej, miejscami czarnej. Na załomie brzuśca naczynie jest ornamentowane liniami rytymi w układzie nakładających się na siebie dwóch potrójnych zygzaków. Ponad załomem brzuśca korpus situli jest podwójnie kanelurowany. Naczynie należy do grupy V wg typologii R. Wołągiewicza.

Prezentowane naczynie dwuuche nosi nazwę „situli”, co w języku łacińskim oznacza wiadro. Inspiracją dla wytwórców tego typu naczyń glinianych były importowane na tereny północnej Europy rzymskie naczynia z brązu. Situla jest bardzo starannie wykonana – ma gładką ciemnobrunatną, miejscami czarną, powierzchnię, a na załomie brzuśca dekorację w postaci linii rytymi w układzie nakładających się na siebie dwóch potrójnych zygzaków. Ponad załomem brzuśca korpus situli jest zdobiony plastycznie. Ornament ten jest typowy dla ceramiki kultury wielbarskiej z I–II wieku. Kultura ta, wiązana z germańskimi plemionami Gotów i Gepidów, nazwę zawdzięcza miejscowości Wielbark pod Malborkiem. Situlę z cmentarzyska w Zagórzycach w dokumentacji archiwalnej określono jako popielnicę – glinianą urnę na skremowane szczątki zmarłego. Pierwsze, amatorskie wykopaliska w miejscu znalezienia situli przeprowadził w marcu 1914 roku student filozofii Paul Dräger. Odkrył wówczas groby ciałopalne wyposażone m.in. w miecze jednosieczne – o jednej krawędzi tnącej, groty oszczepów oraz fibule – zapinki do spinania odzieży. Badania cmentarzyska podjął następnie w sierpniu 1915 roku szczeciński archeolog i konserwator Adolf Stubenrauch, który odkrył dwa kolejne groby jamowe i jamę ze spalenizną, a w nich fragmenty naczyń, żużel oraz zniszczoną zapinkę z brązu. W roku 1935 szersze prace archeologiczne przeprowadził Hans Jürgen Eggers, archeolog z muzeum w Szczecinie, który odkrył łącznie 18 obiektów. Część zabytków z Zagórzyc przechowywana była w regionalnych muzach w Łobzie i Resku.

Bartłomiej Rogalski

wystawa

Muzeum Narodowe w Szczecinie – Muzeum Tradycji Regionalnych, ul. Staromłyńska 27, Szczecin