- Czcionka:
- Kontrast:
Niewielka gliniana waza o kulistym brzuścu i nieznacznie nachylonej do wnętrza szyjce. Wylew wazy jest zaokrąglony. Waza jest zdobiona ponad załomem brzuśca czterema dookolnymi liniami rytymi. Powierzchnia naczynia jest gładka, a barwa ciemnobrunatna. Typologicznie naczynie reprezentuje wazy grupy A grupy dębczyńskiej.
Naczynie gliniane znalezione w miejscowości Resko, gm. Resko, pow. łobeski. Ta niewielka waza służyła jako pojemnik, w którym zdeponowano skarb ok. 240 denarów. Znaleziono je przypadkiem w 1924 r. na polu uprawnym. Odkrycie skarbu razem z pojemnikiem ma miejsce dość rzadko. Znacznie częściej spotyka się same monety w rozproszeniu na dużej przestrzeni, np. w efekcie prac rolnych, które można znajdować przez wiele lat, a znaczna ich część nigdy nie zostaje odnaleziona.
Prezentowana waza posiada kulisty brzusiec, nieznacznie nachyloną do wnętrza szyjkę oraz zaokrąglony wylew. Naczynie ma wysokość 9,5 cm, a jego maksymalna średnica wynosi 12 cm. Waza jest zdobiona czterema dookolnymi liniami rytymi. Powierzchnia jest gładka, a barwa ciemnobrunatna. Formy te są charakterystyczne dla okresu wędrówek ludów i należy je łączyć z ludnością grupy dębczyńskiej. Skarb jest datowany na okres po poł. IV w. n.e. Okres wędrówek ludów był to burzliwy czas w dziejach Europy podczas którego miały miejsce wielkie migracje ludów germańskich i azjatyckich koczowników. Został on zapoczątkowany przez najazd Hunów w 375 r. n.e. na wschodnie tereny Europy, a za jego koniec przyjmuje się 568 r. n.e., kiedy odbyła się ostatnia migracja Longobardów. Ciągłe najazdy, zwłaszcza na rzymskie prowincje, doprowadziły Cesarstwo Zachodniorzymskie do załamania gospodarczego i obronnego. W tym okresie jedną z jednostek archeologicznych zamieszkującą Pomorze Zachodnie była grupa dębczyńska, która rozwinęła się pod koniec II w. n.e. i trwała do początku VI w. W materiale znajdowanym na stanowiskach przypisywanym tej grupie można znaleźć wpływy sąsiadujących z nią kręgów kulturowych tj. z terenów nadłabskich, skandynawskich, Powiśla oraz Morza Czarnego, świadcząc o rozbudowanych kontaktach z ludnością tych obszarów.
Przyjmuje się, że skarby chowano w obliczu zagrożenia (szczególnie wojny) z myślą o ich późniejszym wyjęciu. Depozyty mogły pozostać w ziemi w wyniku śmierci właściciela, ale również intencjonalnego niewydobycia; mogły mieć też znaczenie symboliczne/kultowe. Masowe chowanie skarbów w ziemi, które miało miejsce szczególnie na przełomie II i III w. n.e. może świadczyć o walkach między plemionami i wędrówkach ludności.
Monika Witek
