- Czcionka:
- Kontrast:
Gliniane naczynie (niewielki kubek z uchem) o gładkiej powierzchni zewnętrznej barwy ciemnobrunatnej. Naczynie jest zdobione wątkiem odciskanych pionowymi słupków, a także listwą plastyczną i rytym trójliniowym zygzakiem. Należy do grupy XVIIC wg typologii R. Wołągiewicza.
Niewielki kubek z uchem, o gładkiej powierzchni zewnętrznej, jest zdobiony wątkiem odciskanych pionowych słupków oraz listwą plastyczną i rytym trójliniowym zygzakiem. Naczynie zostało odkryte przypadkowo w pobliżu wsi Obliwice w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, na polu uprawnym podczas orki. Uwagę znalazcy zwróciły ciemne ślady spalenizny na ziemi, które okazały się obiektami archeologicznymi. Znaleziono w nich dwie brązowe ostrogi, co najmniej trzy fibule, kolistą sprzączkę oraz dwa naczynia ceramiczne, w tym prezentowany kubek. Przedmioty stanowiły wyposażenie prawdopodobnie kilku grobów ciałopalnych kultury wielbarskiej z konstrukcjami kamiennymi nad jamami. W kulturze tej praktykowano birytualizm, czyli na cmentarzyskach spotykamy zarówno groby ciałopalne, jak i szkieletowe. Cmentarzyska, na których odkryto groby reprezentujące wyłącznie jeden z tych dwóch obrządków pogrzebowych są rzadziej spotykane. Niewielkich rozmiarów gliniane kubki są jedną z najliczniej występujących w grobach form ceramiki kultury wielbarskiej. Jest to zarazem bardzo zróżnicowana morfologicznie kategoria naczyń.
Kubki gliniane są przedmiotami o trudnej do ustalenia chronologii, jeżeli nie towarzyszą im inne przedmioty, które można dokładniej datować. Okaz z Obliwic jest znakomitym tego przykładem. Odznacza się zindywidualizowaną stylistyką, która w zasadzie nie ma analogii na innych stanowiskach kultury wielbarskiej.
Bartłomiej Rogalski
