- Czcionka:
- Kontrast:
Bransoleta otwarta z pieczątkowatymi zakończeniami, przypominającymi niewielkie miseczki lub naparstki, wykonana jest ze stosunkowo cienkiej, złotej blachy, której brzegi zagięte są charakterystycznie pod spód, tworząc wąskie, puste wewnątrz obręcze. Kabłąk bransolety zdobią grupy poprzecznych nacięć, a jej zakończenia dookolne ryty.
Bransoleta wykonana jest ze stosunkowo cienkiej, złotej blaszki. Ten delikatny okaz zdobią grupy poprzecznych nacięć na kabłąku i dookolne ryty na efektownych tzw. pieczątkowych zakończeniach, przypominających niewielkie miseczki lub naparstki. Goldene Eidringe (pierścienie przysięgi) – tak w 1837 roku nazwał po raz pierwszy ten typ bransolet Christian Jürgensen Thomsen. Określenie to przyjęło się w fachowej literaturze. Obręcz pochodzi ze skarbu odkrytego podczas orki, prawdopodobnie około połowy XIX wieku. Składał się z trzech bransolet tego samego typu, które umieszczone były w glinianym naczyniu. Do zbiorów szczecińskiego Towarzystwa Historii i Starożytności Pomorza zakupiono go od właściciela majątku Drehera z Orla. Pod koniec drugiej wojny światowej skarb został ewakuowany na zachód Niemiec. Do Szczecina bransolety powróciły w 2009 roku w efekcie polsko-niemieckiej wymiany dawnych zbiorów archeologicznych. Ozdoby z pieczątkowatymi końcami wywodzą się z kultury nordyjskiej i są charakterystyczne w późnym okresie epoki brązu, głównie dla obszaru południowej Skandynawii (najwięcej znajduje się na wyspach duńskich) oraz strefy meklembursko-brandenbursko-pomorskiej. Na Pomorzu, jeszcze przed 1945 rokiem, odnotowano około 30 bransolet typu Eidringe, wśród których aż 24 wykonano ze złota. Do dziś przetrwały trzy kruszcowe okazy z Orla oraz jeden z Lęborka, obydwa skarby przechowywane są w Muzeum Narodowym w Szczecinie. Pojedyncze złote bransolety mogą znajdować się także w muzeum w Berlinie.
Dorota Kozłowska
