- Czcionka:
- Kontrast:
Trójkątna głownia sztyletu z brązu, pokryta zielona patyną, ma półkoliście uformowaną płytkę do przytwierdzania rekojeści, w której znajdują się trzy otwory na nity. Krawędzie ostrza są zniszczone.
Z całego sztyletu przetrwała do dzisiaj tylko niewielka trójkątna głownia z brązu, zakończona trzema otworami na nity, które służyły do przytwierdzenia rękojeści, być może wykonanej z jakiegoś organicznego surowca, np. poroża. Zabytek należy do bardzo rzadkich znalezisk, znanych w Polsce z jednego zaledwie skarbu i kilku grobów. Sztylet razem ze smukłą siekierką oraz niewielką spiralką ze złota tworzył wyposażenie grobu z pochówkiem szkieletowym, ulokowanym w kamiennej skrzyni, który odkryto przypadkowo 4 maja 1933 roku przy krawędzi wybierzyska piasku. Tuż po wyjęciu z ziemi zabytki trafiły do muzeum w Trzebiatowie. W niedługim czasie przekazano je dalej, do Pomorskiego Muzeum Krajowego w Szczecinie (Pommersches Landesmuseum in Stettin), gdzie pozostały do 1944 roku, do momentu ewakuacji zbiorów z zagrożonego nalotami alianckimi Szczecina. Siekierka, sztylet oraz spiralka zostały wywiezione w głąb Niemiec wraz z wieloma innymi cennymi przedmiotami. Wyposażenie grobu powróciło do Szczecina dopiero w 2009 roku w wyniku polsko-niemieckiej wymiany dawnych zabytków archeologicznych. Grób szkieletowy ze Śliwina, datowany na 2. połowę I do początku II okresu epoki brązu (lata ok. 1700–1500 BC), to jednostkowy w skali Pomorza Zachodniego obiekt archeologiczny, zawierający w swoim wyposażeniu przedmioty z brązu i złota. Badania nad początkami epoki brązu w strefie pomorskiej opierają się głównie na znaleziskach tzw. luźnych (bez znanego kontekstu odkrycia), skarbach przedmiotów brązowych oraz nielicznych grobach, często słabo udokumentowanych.
Dorota Kozłowska
