- Czcionka:
- Kontrast:
Niezdobione, gliniane naczynko piętrowe o wąskiej formie ma dwa wymodelowane, prawie kuliste brzuśce, uformowane jeden nad drugim. Blisko krawędzi wylewu znajduje się niewielkie uszko. Dno ukształtowane jest kuliście. Barwa zabytku niejednolita, w odcieniach szarości.
Niewielkie naczynko piętrowe – unikatowe na Pomorzu – cechuje bardzo oryginalny kształt. Uwagę zwraca jego wąska forma oraz dwa mocno zaokrąglone brzuśce nałożone jeden na drugi, całości dopełnia miniaturowe uszko. Zabytek ten został odkryty na cmentarzysku kultury łużyckiej, datowanym na IV–V okres epoki brązu (ok. 1100–750 BC), na którym badania wykopaliskowe przeprowadził w czerwcu 1893 roku Adolf Stubenrauch, opiekun zbiorów archeologicznych szczecińskiego Towarzystwa Historii i Starożytności Pomorza, który wyeksplorował w sumie 25 pochówków ciałopalnych. Stojące w piasku popielnice, nakryte nieraz dodatkowym naczyniem lub płaskim kamieniem, otoczone były glinianymi pojemnikami, tzw. przystawkami. W urnach znajdowały się spalone kości i nieliczne, drobne przedmioty z brązu. Prezentowane naczynko znaleziono w jednym z takich grobów, który zawierał szczątki dużej popielnicy z kośćmi, dwoma kółkami i podwójnym guzem brązowym. Obok urny leżały trzy naczynia ceramiczne, gliniana łyżka oraz prawdopodobnie kamienny rozcieracz. Naczynia piętrowe stanowią przewodnią formę kultury knowiskiej powiązanej z kręgiem pól popielnicowych, której osadnictwo rozwinęło się w środkowym i młodszym okresie epoki brązu na terenie Kotliny Czeskiej. Formy tego typu spotykane są poza macierzystym obszarem także na Śląsku i w Wielkopolsce oraz na terenie środkowych Niemiec.
Dorota Kozłowska
