- Czcionka:
- Kontrast:
Duża filiżanka z białej porcelany dekorowana złoceniami. Czarka filiżanki okrągła w przekroju poziomym, szeroka na wysokości wylewu zwęża się w kierunku dna. Wewnątrz w dolnej części czarki szeroki złocony pas z konturowym ornamentem roślinnym, a poniżej wylewu złocony ornament w formie ukośnego szrafowania ograniczonego od góry poziomą dookolną linią i od dołu ułożonymi na przemian C-kształtnymi elementami nawiązującymi do uproszczonego ornamentu małżowinowo-chrząstkowego. Na zewnętrznej ściance czarki oraz na stopce delikatne dookolne pasmo ornamentu plastycznego w formie spłaszczonych esownic i rozciągniętego motywu małżowinowo-chrząstkowego. Nawiązuje do niego również forma uszka ozdobionego pasmem złocenia na stronie grzbietowej, które przechodzi w cienką strużkę podkreślającą plastyczność ślimacznicy na profilu uszka, tuż przy łączeniu górnej jego części z czarką.
Porcelanowa filiżanka wyprodukowana przez przedsiębiorstwo Porzellanfabrik Hertel, Jacob & Co., działające od 1906 roku w Rehau w Bawarii.
Obiekt stanowiący element wyposażenia prywatnego mieszkania Heleny Kurcyusz (1914-1999), pierwszej architektki i urbanistki w powojennym Szczecinie, został przekazany do zbiorów Muzeum Narodowego w Szczecinie po jej śmierci w 1999 roku.
Jako absolwentka Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, w czasie wojny brała udział w obronie Warszawy, później działając w konspiracji: Związku Walki Zbrojnej a następnie Armii Krajowej. W 1943 roku trafiła do obozu koncentracyjnego na Majdanku, a potem do Ravensbrück i Neubrandenburga. Po wyzwoleniu osiedliła się w Szczecinie, podejmując się pracy jako współorganizator służby budowlanej na terenie miasta. W lipcu 1946 roku powołano ją na stanowisko Głównego Urbanisty Województwa Szczecińskiego, które utrzymała do 1960 roku.
Helena Kurcyusz była jednak nie tylko architektką-urbanistką, ale również animatorką artystycznego życia miasta. Pisała wiersze, malowała, ćwiczyła szermierkę. Prowadziła też dom otwarty, w którym przyjmowane były znane osoby ze środowiska kulturalnego miasta, a w latach 70. w jej willi przy ulicy Stanisława Wyspiańskiego 7 spotykali się także działacze opozycyjni.
Anna Lew-Machniak
