- Czcionka:
- Kontrast:
Hermann Geibel zapisał się w 1909 roku do Akademii Sztuk Pięknych w Dreźnie, lecz stypendium akademii monachijskiej umożliwiło mu rok później przeprowadzkę do stolicy Bawarii. Tam, w klimacie uwielbienia dla malarstwa Hansa von Marées’ego oraz teorii formy Adolfa von Hildebrandta, kontynuował edukację u następcy tego ostatniego – Erwina Kurza. Wkrótce przeniósł się do plenerowego atelier animalisty Heinricha von Zügla, poświęcając się głównie rzeźbie. Jednocześnie wziął udział w wieczorowym kursie rysunku Gustava Britscha, który posługiwał się rewolucyjną metodą rozwijania wyobraźni ejdetycznej, polegającą na obserwacji ruchomych obrazów oraz ich odtwarzaniu z pamięci bez dodatkowych poprawek. W pracowni skupił się na rysunku aktu i studiach ruchu ćwiczących rytmicznie modelek, w plenerze podobne problemy zgłębiał na przykładzie zwierząt. Wybuch wojny przyniósł półroczne wcielenie do wojska, zakończone rekonwalescencją po ciężkim postrzale w prawe ramię. Od tego momentu Geibel rozpoczął ćwiczenia lewej ręki, rysując, malując, a w końcu modelując w glinie. Wizyta w pracowni Karla Albikera spowodowała odrzucenie hildebrandtowskiej koncepcji rzeźby jako obliczonej na daleki ogląd sylwety na rzecz trójwymiarowej, wielooglądowej kompozycji przestrzennej. Echem wcześniejszych studiów okazały się pełnopostaciowe portrety dzieci ujętych w różnych stadiach ruchu, a także akty kobiece. Do tej grupy należy terakotowa kompozycja Klęcząca, którą zakupiono do zbiorów Muzeum Miejskiego w Szczecinie. W postrzeganiu jego dyrektora, Waltera Riezlera, Geibel był jednym z uczniów twórcy koncepcji nowego klasycyzmu. Riezler, doktoryzowany w zakresie archeologii śródziemnomorskiej i działający jako teoretyk Werkbundu, doceniał antyczny kontekst sztuki współczesnej. Wymagał od niej jednak uwzględniania problemów nowoczesności, jak choćby zagadnienie dynamiki i rytmu. W rzeźbie zajmowało ono wielu niemieckich twórców okresu międzywojennego, którzy poszli śladami Edgara Degasa.