Garnek z kabłąkowym uchem

• Sposób nabyciadar
• Odpowiedzialny działDział Etnografii Pomorza
• WłaścicielMuzeum Narodowe w Szczecinie

Baniasty brzusiec z największym rozszerzeniem w połowie wysokości. Średnica dna mniejsza od średnicy wylewu, kołnierz wąski, łukowato wygięty na zewnątrz. Do krawędzi wylewu przytwierdzony kabłąkowe ucho. Szkliwiony obustronnie szkliwem ołowiowo - cynowym w tonacji różu. Brzusiec dekorowany czterema poziomymi paskami, a pod kołnierzem linią falistą. Ucho zdobione poprzecznymi, grubymi kreskami. Dekoracje w kolorze niebieskim.

Ceramika pokryta szkliwem ołowiowo-cynowym była modna na Pomorzu od XVIII do połowy XIX wieku. W tym czasie przedstawiciele bogatszych warstw społecznych zaczęli preferować taniejącą porcelanę, a konsumentami glinianych naczyń pozostali mieszkańcy wsi i ubodzy mieszczanie.

Na początku XX wieku konkurencyjne, tanie wyroby przemysłowe wpłynęły na zaprzestanie produkcji drogich w wykonaniu naczyń o szkliwie ołowiowo-cynowym. Zanim to jednak nastąpiło naczynia z białym szkliwem masowo występowały na wsiach zyskując nawet miano „naczyń chłopskich” (Bauerenfaynce). Szczególnie dużo było ich w zasobnym regionie pyrzyckim. Wyrabiane były przez liczne warsztaty garncarskie na terenie całego Pomorza.

Nadwyżki produkcji gromadzone były w Szczecinie, gdzie przez port eksportowane były do krajów skandynawskich, docierały także do Niderlandów i Anglii. Tam znane były pod nazwą „Stettiner Ware” (towar szczeciński), „Pommerche Ware” (towar pomorski), a w Szwecji „Stettiner fadee” (szczecińskie miski).

Prezentowany garnek ma typowy kształt: wypukły brzusiec, szeroki wylew obwiedziony kołnierzem i masywne taśmowe ucho. Szkliwiony obustronnie, zdobiony jest prosty motywem paskowym w charakterystycznym kobaltowym odcieniu koloru niebieskiego. Służył do przechowywania i przenoszenia gotowych potraw: zup, ziemniaków z sosem itp. dla osób pracujących w polu.

Iwona Karwowska