- Czcionka:
- Kontrast:
Mała kószka wykonana techniką spiralną z ciasno splecionych warkoczy słomianych. Kształt ściętego stożka. Powierzchnia górna lekko uwypuklona, z niewielkim, okrągłym otworem pośrodku. Otwór zatkany korkiem. Środek kószki pusty, brak podstawy.
Miód jest produktem spożywczym posiadającym nie tylko cenione walory smakowe, ale również bogate właściwości prozdrowotne. Stąd już od najdawniejszych czasów ludzie starali się go pozyskiwać. Początkowo podbierali go dzikim pszczołom, z czasem pojawiło się bartnictwo, a na jego gruncie powstało pszczelarstwo.
Chcąc hodować pszczoły ludzie musieli nauczyć się zapewnić im właściwe do życia warunki. Na przełomie XVII i XVIII wieku zaczęto wytwarzać ze słomy, najczęściej żytniej, ule zwane kószkami. Ich wykonanie wymagało sporej precyzji i staranności ponieważ stawiane na wolnym powietrzu kószki musiały być odporne na działanie różnych warunków atmosferycznych. Charakterystycznym dla słomianych uli było to, że nie posiadały podstawy, a dostęp do wnętrza ograniczało podłoże, na którym był postawiony. Współcześnie kószek nie stosuje się na dużą skalę. W nowoczesnych pasiekach używa się zazwyczaj różnego rodzaju uli korpusowych. Słomiane kószki sprawdzają się jednak dobrze w niewielkich hodowlach ekologicznych czy amatorskich.
W zbiorach etnograficznych Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się kilkanaście kószek. Różnią się między sobą kształtem i rozmiarem. Prezentowana, pochodząca z pierwszej połowy XX w., ma kształt ściętego stożka i jest jednym z mniejszych uli tego typu w kolekcji.
Agnieszka Słowińska
