- Czcionka:
- Kontrast:
Trzyczęściowy brązowy pierścionek z oczkiem, składający się z metalowej taśmy stanowiącej otok, metalowej tarczki pod oczko złożonej z owalnej płaskiej blaszki spodniej oraz dodatkowej taśmy tworzącej eliptyczne gniazdko. Jest ona zdobiona dookoła odciskami. Trzecim elementem, który uzupełnia oczko jest grafitowe szkiełko zachowane jedynie w części, przyklejone do spodniej tarczki i przytrzymywane przez krawędzie otaczającej je taśmy. Między blaszkami oczka pozostawione są dwie "kieszenie" na metalowy otok.
Pierścionek z oczkiem odkryty podczas badań archeologicznych w 1962 roku na Starym Mieście w Kamieniu Pomorskim wykonano ze stopu metali kolorowych. Należy to kategorii ozdób ręki określanych jako „pierścionki z oczkiem”. Na cienkiej obrączce znajduje się zdobiona tarczka, na której było umieszczone szklane oczko. Do dzisiaj zachowały się jedynie drobiny szkła. Pierścionki tego typu, z rozmaicie ukształtowanymi tarczkami i różnokolorowymi oczkami, datuje się na koniec XI – XII wiek.
Pierścionki z oczkami wytwarzano z różnych stopów, najczęściej jednak z brązu. Niektóre zdobiono rytymi kółkami, pionowymi lub ukośnymi żłobkami, pseudogranulacją, czyli nacięciami imitującymi drobne kuleczki, a nawet motywami roślinnymi i zwierzęcymi. Mocowanie szklanych oczek odbywało się na różne sposoby. Najprostszym i zarazem najstarszym, stosowanym od początku XI wieku, było przytwierdzenie szkiełka do tarczki za pomocą lepiszcza. Dopiero później wprowadzono dodatkowe zabezpieczenie w postaci owalnej lub czworobocznej oprawy, jak w przypadku pierścionka z Kamienia Pomorskiego. W jubilerstwie dwunastowiecznym upowszechniła się metoda osadzania oczka w zagłębieniu utworzonym w znacznie pogrubionej części środkowej tarczki.
Ewa Górkiewicz-Bucka
